Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

By the rivers of Babylon, there we sat down; yea, we wept when we remembered Zion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For there they that carried us away captive required of us a song; and they that made us wail [required] mirth, [saying, ] Sing us [one] of the songs of Zion.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How should we sing a song of Jehovah's upon a foreign soil?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I forget thee, Jerusalem, let my right hand forget [its skill];

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

If I do not remember thee, let my tongue cleave to my palate: if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Remember, O Jehovah, against the sons of Edom, the day of Jerusalem; who said, Lay [it] bare, Lay [it] bare, down to its foundation!

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Daughter of Babylon, who art to be laid waste, happy he that rendereth unto thee that which thou hast meted out to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Happy he that taketh and dasheth thy little ones against the rock.