Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

A Psalm of David: to Jeremiah. Above the rivers of Babylon, there we sat and wept, while we remembered Zion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

By the willow trees, in their midst, we hung up our instruments.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For, in that place, those who led us into captivity questioned us about the words of the songs. And those who carried us away said: “Sing us a hymn from the songs of Zion.”

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How can we sing a song of the Lord in a foreign land?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I ever forget you, Jerusalem, let my right hand be forgotten.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

May my tongue adhere to my jaws, if I do not remember you, if I do not set Jerusalem first, as the beginning of my joy.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

O Lord, call to mind the sons of Edom, in the day of Jerusalem, who say: “Despoil it, despoil it, even to its foundation.”

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

O daughter of Babylon, have pity. Blessed is he who will repay you with your payment, which you have paid to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Blessed is he who will take hold of your little ones and dash them against the rock.