Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

For David, [a Psalm] of Jeremias. By the rivers of Babylon, there we sat; and wept when we remembered Sion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

We hung our harps on the willows in the midst of it.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For there they that had taken us captive asked of us the words of a song; and they that had carried us away [asked] a hymn, [saying], Sing us [one] of the songs of Sion.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How should we sing the Lord's song in a strange land?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget [its skill].

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

May my tongue cleave to my throat, if I do not remember you; if I do not prefer Jerusalem as the chief of my joy.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Remember, O Lord, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase [it], rase [it], even to its foundations.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Wretched daughter of Babylon! blessed [shall he be] who shall reward you as you have rewarded us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Blessed [shall he be] who shall seize and dash your infants against the rock.