Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

By the rivers of Babylon we were seated, weeping at the memory of Zion,

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Hanging our instruments of music on the trees by the waterside.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For there those who had taken us prisoners made request for a song; and those who had taken away all we had gave us orders to be glad, saying, Give us one of the songs of Zion.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How may we give the Lord's song in a strange land?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I keep not your memory, O Jerusalem, let not my right hand keep the memory of its art.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

If I let you go out of my thoughts, and if I do not put Jerusalem before my greatest joy, let my tongue be fixed to the roof of my mouth.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

O Lord, keep in mind against the children of Edom the day of Jerusalem; how they said, Let it be uncovered, uncovered even to its base.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

O daughter of Babylon, whose fate is destruction; happy is the man who does to you what you have done to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Happy is the man who takes your little ones, crushing them against the rocks.