Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

There on the willows we hung our harps,

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.