Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

При реките на Вавилона, там седнахме, Да! плакахме, когато си спомняхме за Сиона;

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

На върбите всред него Окачихме арфите си.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Защото там ония, които ни бяха пленили, Поискаха от нас да пеем думи; И ония, които ни бяха запустили, поискаха веселие, казвайки: Попейте ни от сионските песни.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Как да пеем песента Господна В чужда земя?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Ако те забравя, Ерусалиме, Нека забрави десницата ми изкуството си!

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Нека се залепи езикът ми за небцето ми, ако не те помня, Ако не предпочета Ерусалим пред главното си веселие.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Помни, Господи, против едомците Деня на разорението на Ерусалим, когато казваха: Съсипете, съсипете го до основата му!

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Дъщерьо вавилонска, която ще бъдеш запустена, Блазе на онзи, който ти въздаде За всичко що си сторила нам!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Блазе на онзи, който хване и разбие о камък Малките ти деца!