Zəbur 104
1 Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
Lofva Herran, min själ; Herre, min Gud, du äst ganska härlig, du äst dägelig och allstinges väl beprydd.
2 Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
Ljus är din klädnad, som du uppå hafver; du utsträcker himmelen såsom ett tapet.
3 Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
Du hvälfver honom ofvan med vatten; du far i skyn såsom i en vagn, och går på vädrens vingar;
4 Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
Du, som gör dina Änglar till väder, och dina tjenare till eldslåga;
5 Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
Du, som grundar jordena på hennes botten, så att hon blifver i evig tid.
6 Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
Med djupet betäcker du henne, såsom med ett kläde, och vatten stå öfver bergen.
7 Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
Men för ditt näpsande fly de; för ditt dundrande fara de bort.
8 Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
Bergen resa högt upp, och dalarna sätta sig ned i det rum, som du dem skickat hafver.
9 Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
Du hafver satt ett mål, der komma de intet öfver; och måga icke åter betäcka jordena.
10 Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
Du låter källor uppbrista i dalomen, så att vatten emellan bergen flyta;
11 Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
Att all djur på markene måga dricka, och vildåsnarna sin törst släcka.
12 Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
När dem sitta himmelens foglar, och sjunga på qvistarna.
13 Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
Du fuktar bergen ofvanefter; du gör landet fullt med frukt, den du förskaffar.
14 Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
Du låter gräs växa för boskapen, och säd menniskomen till nytto; att du skall låta komma bröd utaf jordene;
15 Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
Och att vin skall fröjda menniskones hjerta, och hennes ansigte dägeligit varda af oljo, och bröd styrka menniskones hjerta;
16 Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
Att Herrans trä skola full med must stå; de cedreträ på Libanon, som han planterat hafver.
17 Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
Der hafva foglarna sitt näste, och hägrar bo uppe i furoträn.
18 Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
De höga berg äro de stengetters tillflykt, och stenklyfterna de kunilers.
19 Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
Du gör månan, till att derefter skifta året; solen vet sin nedergång.
20 Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
Du gör mörker, att natt varder; då draga sig all vilddjur ut;
21 Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
De unga lejon, som ryta efter rof, och sin mat söka af Gudi;
22 Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
Men när solen uppgår, draga de bort, och lägga sig uti sina kulor.
23 İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
Så går då menniskan ut till sitt arbete, och till sitt åkerverk intill aftonen.
24 Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
Herre, huru äro din verk så stor och mång! Du hafver visliga skickat dem all, och jorden är full af dina ägodelar.
25 Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
Hafvet, det så stort och vidt är, der kräla uti, utan tal, både stor och liten djur.
26 Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
Der gå skepp; der äro hvalfiskar, som du gjort hafver, att de deruti leka skola.
27 Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
Allt vänter efter dig, att du skall gifva dem mat i sin tid.
28 Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
Då du gifver dem, så samla de; när du upplåter dina hand, så varda de med god ting mättade.
29 Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
Om du fördöljer ditt ansigte, så varda de förskräckte; du tager deras anda bort, så förgås de, och varda åter till stoft igen.
30 Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
Du låter ut din anda, så varda de skapade, och du förnyar jordenes ansigte.
31 Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
Herrans ära är evig; Herren hafver behag till sin verk.
32 Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
Han ser uppå jordena, så bäfvar hon; han kommer vid bergen, så ryka de.
33 Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
Jag vill sjunga Herranom i mina lifsdagar, och lofva min Gud, så länge jag är till.
34 Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
Mitt tal behage honom väl; jag gläder mig af Herranom.
35 Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
Syndarena hafve en ända på jordene, och de ogudaktige vare icke mer till; lofva, min själ, Herran. Halleluja.
