Zəbur 104
1 Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.
2 Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,
3 Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.
4 Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.
5 Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.
6 Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.
7 Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt
8 Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
- fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.
9 Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.
10 Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.
11 Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.
12 Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.
13 Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.
14 Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,
15 Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.
16 Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,
17 Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.
18 Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.
19 Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.
20 Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.
21 Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.
22 Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.
23 İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.
24 Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.
25 Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.
26 Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.
27 Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.
28 Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.
29 Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.
30 Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.
31 Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!
32 Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.
33 Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.
34 Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.
35 Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.
