Zəbur 104
1 Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
Bless, O my soul, Yahweh, —Yahweh, my God, thou art exceedingly great, With honour and majesty, hast thou clothed thyself,
2 Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
Putting on light, as a robe, Stretching out the heavens, as a curtain;
3 Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
Building, in the waters, his upper chambers, —Who maketh clouds his chariot, Who passeth along on the wings of the wind;
4 Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
Making His messengers, winds, His attendants, a flaming fire;
5 Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
He hath fixed the earth on its foundations, It is not to be shaken, to times age-abiding and beyond.
6 Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
With the resounding deep—as a garment, hast thou covered it, Above the mountains, stand the waters;
7 Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
At thy rebuke, they flee, At the voice of thy thunder, they hurry away;
8 Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
Mountains rise, Valleys sink, Unto the place which thou hast fixed for them;
9 Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
Bounds, hast thou set, which they are not to pass over, They are not to return to cover the earth.
10 Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
Who hast sent forth springs, through the torrent-beds, Between the mountains, they flow along;
11 Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
They give drink, to every wild beast of the field, The wild asses do break their thirst.
12 Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
Over them, the bird of the heavens settleth down, From amidst the foliage, they utter a voice.
13 Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
Who watereth the mountains out of his upper chambers, Out of the fruit of thy works, thou satisfiest the earth.
14 Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
Who causeth the grass to shoot forth for the cattle, And the herb, for the service of man, That he may bring forth food out of the earth;
15 Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
And, wine, may rejoice the heart of man, Making radiant his well-nourished face, —And, food, may, the heart of man, sustain.
16 Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
Satisfied are, The trees of Yahweh, The cedars of Lebanon, which he hath planted;
17 Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
Where the birds build their nests, The stork, in the fir-trees, hath her house;
18 Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
The high mountains, are for the chamois, The crags, are a refuge for the conies.
19 Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
He hath made the moon for seasons, And, the sun, knoweth his place for entering in.
20 Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
Thou causest darkness, and it becometh night, Therein, creepeth forth, Every wild beast of the forest;
21 Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
The young lions, roaring for prey, And seeking, from GOD, their food.
22 Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
The sun ariseth, they withdraw themselves, And, in their lairs, lay them down.
23 İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
Man goeth forth to his work, And to his labour, until evening.
24 Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
How thy works abound, O Yahweh! All of them—in wisdom, hast thou made, The earth is full of thy possession: —
25 Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
This sea here, is great and broad on both hands, —Wherein are creeping things, even without number, Living things, small with great;
26 Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
There, ships, sail along, This sea-monster, thou hast formed to sport therein;
27 Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
All of them, for thee, do wait, That thou mayest give them their food in its season;
28 Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
Thou givest unto them, they gather, Thou openest thy hand, they are satisfied with good.
29 Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
Thou hidest thy face, they are dismayed, Thou withdrawest their spirit, They cease to breathe, And, unto their own dust, do they return:
30 Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
Thou sendest forth thy spirit, they are created, And thou renewest the face of the ground.
31 Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
Be thy glory, O Yahweh, to times age-abiding, Let Yahweh rejoice in his own works:
32 Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
Who looketh at the earth, and it trembleth, He toucheth the mountains, and they smoke.
33 Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
I will sing to Yahweh, as long as I live! Yea I will touch the strings to my God, while I continue;
34 Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
Pleasing unto him, be my (meditation) I, will rejoice in Yahweh.
35 Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
Sinners shall be consumed out of the earth And, the lawless, no more, shall exist, —Bless, O my soul, Yahweh, Praise ye Yah!
