< Zəbur 104 >

1 Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
Min sjæl, lov HERREN! HERRE min Gud, du er saare stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,
2 Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;
3 Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem paa Vindens Vinger;
4 Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!
5 Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
Du fæsted Jorden paa dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;
6 Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.
7 Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,
8 Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;
9 Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
du satte en Grænse, de ej kommer over, saa de ikke igen skal tilhylle Jorden.
10 Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;
11 Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;
12 Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.
13 Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;
14 Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, saa du frembringer Brød af Jorden
15 Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.
16 Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
HERRENS Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,
17 Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.
18 Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.
19 Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
Du skabte Maanen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;
20 Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;
21 Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.
22 Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
De sniger sig bort, naar Sol staar op, og lægger sig i deres Huler;
23 İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
Mennesket gaar til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder paa.
24 Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!
25 Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, baade smaa og store;
26 Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.
27 Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
De bier alle paa dig, at du skal give dem Føde i Tide;
28 Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
du giver dem den, og de sanker, du aabner din Haand, og de mættes med godt.
29 Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
Du skjuler dit Aasyn, og de forfærdes; du tager deres Aand, og de dør og vender tilbage til Støvet;
30 Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
du sender din Aand, og de skabes, Jordens Aasyn fornyer du.
31 Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
HERRENS Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!
32 Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger.
33 Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
Jeg vil synge for HERREN, saa længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.
34 Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.
35 Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
Maatte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!

< Zəbur 104 >