Əyyub 7
1 İnsanın yer üzündəki həyatı ağır xidmət deyilmi? Keçirdiyi günlərin muzdur ömründən fərqi nədir?
Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.
2 Kölgəyə həsrət qalan kölə kimidir, Muzdunu gözləyən fəhlə kimidir,
Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,
3 Bəli, irs olaraq mənə boş aylar verildi, Qismətimə sıxıntılı gecələr düşdü.
saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.
4 Yatanda düşünürəm: “Görəsən nə vaxt qalxacağam?” Gecə isə hey uzanır, Mən gün doğana qədər yerimdə qurcalanıram.
Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.
5 Bədənimə qurd düşüb, qabıqlanır, Çatlayan dərimdən irin axır.
Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.
6 Günlərim toxucunun məkikindən də sürətli gedir, Ümidsiz sona çatır.
Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.
7 Ey Allah, yada sal, həyatım bir nəfəsdir, Gözüm yenidən yaxşılıq görməyəcək.
Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!
8 Bu anda mənə baxan gözlər məni təzədən görməyəcək, Sənin gözlərin üzərimdə olacaq, amma mən olmayacağam.
Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.
Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte, (Sheol h7585)
10 Bir daha evinə qayıtmaz, Olduğu yer artıq onu tanımaz.
han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.
11 Ona görə sakitləşməyəcəyəm, Ruhumun sıxıntısını dilə gətirəcəyəm, Canımın ağrısından şikayət edəcəyəm.
Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.
12 Dənizəmmi, dəniz əjdahasıyammı? Niyə üzərimdə nəzarətçi qoyursan?
Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?
13 Düşündüm ki, bəlkə yatağım məni rahatlar, Döşəyim şikayətimi azaldar.
Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,
14 Məni yuxularla qorxudursan, Röyalarla canıma vəlvələ salırsan.
da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,
15 Canım boğulub-ölməyi yaşamaqdan üstün tutur, Quru cəsəddə qalmaqdansa ölüm mənə xoşdur.
saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.
16 Həyatımdan bezmişəm, Uzun ömür istəmirəm. Məndən əlini çək, Ömrümün mənası getdi.
Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!
17 İnsan nədir ki, onu bu qədər böyüdürsən, Qayğısını çəkirsən.
Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,
18 Ona hər səhər baş çəkirsən, Hər an onu sınayırsan.
hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?
19 Nə vaxtadək nəzərini üzərimdən çəkməyəcəksən? Mənə udqunmağa imkan verməyəcəksən?
Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?
20 Ey insan nəzarətçisi, nədir günahım? Mən Sənə nə etmişəm? Məni niyə Özünə hədəf etdin? İndi öz yükümü çəkə bilmirəm.
Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?
21 Niyə üsyankarlığımı əfv etmirsən, Təqsirimi bağışlamırsan? Bir azdan torpaq altda yatacağam, Axtarsan da, məni tapmayacaqsan».
Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!
