Əyyub 6
1 Əyyub belə cavab verdi:
Då tok Job til ords og svara:
2 «Kaş bu dərdim çəkiləydi, Bütün ağrılarım tərəziyə qoyulaydı.
«Um dei mitt mismod vega vilde og få ulukka mi på vegti,
3 Onda dənizlərin qumundan ağır gələrdi, Ona görə tez bu sözləri dedim.
det tyngjer meir enn havsens sand; difor var ordi mine ville.
4 Həqiqətən, Külli-İxtiyarın oxları köksümdədir, Ruhum onların zəhərlərini içir. Allahın dəhşətləri mənə hücum çəkir.
For Allvalds pilar sit i meg, mi ånd lyt suga deira gift; Guds rædslor reiser seg til åtak.
5 Ot olanda vəhşi eşşək anqırarmı? Yem tapanda öküz heç böyürərmi?
Skrik asnet vel i grøne eng? Og rautar uksen ved sitt for?
6 Duzsuz, şit yeməyi yemək olarmı? Yumurta ağının dadı varmı?
Kven et det smerne utan salt? Kven finn vel smak i eggjekvite?
7 Belə yeməklərə əl vurmaq istəmirəm, Onlardan iyrənirəm.
Det byd meg mot å røra slikt, det er som min utskjemde mat.
8 Kaş arzuma çataydım, Allah mənə həsrətində olduğumu verəydi,
Å, fekk eg uppfyllt bøni mi! Gav Gud meg det eg vonar på!
9 Lütf edib məni əzsə belə, Əldən cəld olub həyatımın bağını kəssə belə,
Ja, vild’ han berre knusa meg, med hand si min livstråd slita!
10 Mən yenə ovunardım, Bu amansız dərdimə baxmayaraq Müqəddəs Olanın sözlərini inkar etmədiyimə görə sevinərdim.
Då hadde endå eg mi trøyst; trass pina skulde glad eg hoppa! - Den Heilage sitt ord eg held på.
11 Nə gücüm var ki, gözləyim? Sonum nə qədərdir ki, səbir edim?
Kva er mi kraft, at eg skuld’ vona? Mi framtid, at eg skulde tola?
12 Daş qədər güclüyəmmi? Ətim tuncdandırmı?
Er krafti mi som steinen sterk? Er kanskje kroppen min av kopar?
13 Əlacsız qalanda Özümə kömək etməyə gücüm çatarmı?
Mi hjelp hev heilt forlate meg; all kvart stydjepunkt er frå meg teke.
14 İnsan Külli-İxtiyarın qorxusundan vaz keçsə belə, Çarəsiz qalanda ona dostun sədaqəti gərəkdir.
Ein rådlaus treng av venen kjærleik, um enn han ottast Allvald ei.
15 Qardaşlarım mənə bir vadi kimi xəyanət etdi, Çaylar kimi axıb getdi.
Som bekken brørne mine sveik, lik bekkjefar som turkar ut.
16 Bu vadilər buzlar əriyəndə daşar, Qar suları ilə dolar.
Fyrst gruggast dei av bråna is, og snø som blandar seg uti,
17 Bu vadilər quraq vaxtı quruyar, İstidə yataqlarından yox olar.
men minkar so i sumarsoli, og kverv til slutt burt i sumarhiten.
18 Bu vadilərə görə karvanlar yolunu azar, Səhraya çıxanda həlak olar.
Vegfarande vik av til deim, men kjem til øydemark og døyr.
19 Temanın karvanları su axtarar, Səbadan gələn səyyahlar ora ümid bağlar.
Kjøpmenn frå Tema skoda dit, flokkar frå Saba vonar trygt;
20 Amma ora çatanda ümid bağladıqlarına peşman olar, Mat-məəttəl qalar.
men svikne vert dei i si von; dei narra vert når dei kjem fram.
21 İndi siz də mənim üçün bir heç olmusunuz, Bu dəhşətə baxıb qorxursunuz.
So hev de vorte reint til inkjes, de rædsla såg, og rædde vart!
22 Mən demişəmmi “Mənə nəyisə verin, Var-dövlətinizdən mənə rüşvət göndərin?
Hev eg då bede dykk um noko? Bad eg dykk løysa meg med gods?
23 Yaxud da məni düşmən əlindən qurtarın, Zalımların əlindən azad edin?”
og frelsa meg frå fiendvald og kjøpa meg frå røvarar?
24 Mən susum, siz mənə öyrədin, Nə səhv etmişəmsə, mənə göstərin.
Gjev meg eit svar, so skal eg tegja; seg meg kva eg hev synda med!
25 Doğru söz kəsərli olar, Sizin bu iradınız bəs nəyi sübut edir?
Eit rettvis ord er lækjebot; men last frå dykk er inkje verdt.
26 Niyə sözlərimi qınamaq istəyirsiniz? Niyə mən biçarənin dediyini boşboğazlıq sanırsınız?
Du lastar meg for ordi mine; men vonlaus mann so mangt kann segja.
27 Yetim üçün belə, püşk atırsınız, Dostunuzu satırsınız.
De kastar lut um farlaust barn, og handel driv um dykkar ven.
28 İndi lütf edib mənə baxın, Bax mən üzünüzə ağ yalan demərəm.
Vilde de berre sjå på meg! Trur de eg lyg dykk upp i augo?
29 Atın haqsızlığı, haqsızlıq etməyin, Düşünün ki, bu davada mən haqlıyam.
Vend um, lat ikkje urett skje! Vend um, enn hev eg rett i dette.
30 Dilimdən haqsız söz çıxırmı? Pis şeyləri ağzıma alırammı?
Finst det vel fals på tunga mi? Kann ei min gom ulukka smaka?
