Əyyub 4
1 Temanlı Elifaz belə cavab verdi:
Then responded Eliphaz the Temanite, and said: —
2 «Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?
If one attempt a word unto thee, wilt thou be impatient? But, to restrain speech, who, can endure?
3 Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.
Lo! thou hast admonished many, and, slack hands, hast thou been wont to uphold:
4 Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.
Him that was stumbling, have thy words raised up, and, sinking knees, hast thou strengthened.
5 İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.
But, now, it cometh upon thee, and thou despairest, It smiteth even thee, and thou art dismayed.
6 Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?
Is not, thy reverence, thy confidence? And is not, thy hope, the very integrity of thy ways?
7 Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?
Remember, I pray thee, who, being innocent, hath perished, or when, the upright, have been cut off.
8 Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.
So far as I have seen, They who plow for iniquity and sow misery, reap the same:
9 Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.
By the blast of GOD, they perish, And, by the breath of his nostrils, are they consumed:
10 Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.
[Notwithstanding] the roaring of the lion, and the noise of the howling lion, yet, the teeth of the fierce lions, are broken:
11 Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.
The strong lion perishing for lack of prey, Even the whelps of the lioness, are scattered.
12 Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,
But, unto me, something was brought by stealth, —and mine ear caught a whispering of the same:
13 Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda
When there were thoughts, from visions of the night, —When deep sleep falleth upon men,
14 Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.
Dread, came upon me, and trembling, The multitude of my bones, it put in dread:
15 Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.
Then, a spirit, over my face, floated along, The hair of my flesh bristled-up:
16 Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:
It stood still, but I could not distinguish its appearance, I looked, but there was no form before mine eyes, —A whispering voice, I heard: —
17 “İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?
Shall, mortal man, be more just than GOD? Or a man be more pure than, his Maker?
18 Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.
Lo! in his own servants, he trusteth not, and, his own messengers, he chargeth with error:
19 Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?
How much more the dwellers in houses of clay, which, in the dust, have their foundation, which are crushed sooner than a moth:
20 Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.
Betwixt morning and evening, are they broken in pieces, With none to save, they utterly perish:
21 Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.
Is not their tent-rope within them, torn away? They die, disrobed of wisdom!
