Əyyub 4
1 Temanlı Elifaz belə cavab verdi:
Then Eliphaz the Thaemanite answered and said,
2 «Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?
Hast you been often spoken to in distress? but who shall endure the force of your words?
3 Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.
For whereas you have instructed many, and have strengthened the hands of the weak one,
4 Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.
and have supported the failing with words, and have imparted courage to feeble knees.
5 İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.
Yet now [that] pain has come upon you, and touched you, you are troubled.
6 Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?
Is not your fear [founded] in folly, your hope also, and the mischief of your way?
7 Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?
Remember then who has perished, being pure? or when were the true-hearted utterly destroyed?
8 Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.
Accordingly as I have seen men plowing barren places, and they that sow them will reap sorrows for themselves.
9 Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.
They shall perish by the command of the Lord, and shall be utterly consumed by the breath of his wrath.
10 Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.
The strength of the lion, and the voice of the lioness, and the exulting cry of serpents are quenched.
11 Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.
The old lion has perished for lack of food, and the lions' whelps have forsaken one another.
12 Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,
But if there had been any truth in your words, none of these evils would have befallen you. Shall not mine ear receive excellent [revelations] from him?
13 Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda
But [as when] terror falls upon men, with dread and a sound in the night,
14 Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.
horror and trembling seized me, and caused all my bones greatly to shake.
15 Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.
And a spirit came before my face; and my hair and flesh quivered.
16 Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:
I arose and perceived it not: I looked, and there, was no form before my eyes: but I only heard a breath and a voice, [saying],
17 “İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?
What, shall a mortal be pure before the Lord? or a man be blameless in regard to his works?
18 Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.
Whereas he trust not in his servants, and perceives perverseness in his angels.
19 Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?
But [as for] them that dwell in houses of clay, of whom we also are formed of the same clay, he smites them like a moth.
20 Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.
And from the morning to evening they no longer exist: they have perished, because they can’t help themselves.
21 Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.
For he blows upon them, and they are withered: they have perished for lack of wisdom.
