Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.
2 Dilə gəlib belə dedi:
Job tok til orde og sa:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.
