< Əyyub 3 >
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
Endlich öffnete Hiob den Mund und verfluchte seinen Geburtstag.
Und Hiob hob an und sprach:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Verflucht sei der Tag, an dem ich geboren, und die Nacht, die da sprach: es ward ein Knabe empfangen!
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Dieser Tag müsse finster bleiben: nicht frage nach ihm Gott in der Höhe, noch erglänze über ihm Tageshelle!
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Zurückfordern sollen ihn Finsternis und Tiefdunkel; Wolkendickicht lagere über ihm, und Tagverdüsterung möge ihn erschrecken.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
Jene Nacht - sie sei ein Raub der Finsternis: nicht soll sie sich freuen unter des Jahres Tagen und in die Zahl der Monde trete sie nicht ein.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Ja, diese Nacht sei unfruchtbar: kein Jubelruf soll sie durchdringen.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Es sollen sie verwünschen, die den Tag verfluchen, die fähig sind, den Drachen anzuhetzen.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Es müssen sich verfinstern ihrer Dämmerung Sterne; sie harre auf Licht - umsonst! und niemals schaue sie der Morgenröte Wimpern,
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
weil sie mir nicht verschloß des Mutterleibes Pforten, nicht barg das Elend vor meinen Augen!
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Warum starb ich nicht im Mutterleibe, verschied ich nicht, als ich herausgetreten aus dem Mutterschoß?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Warum empfingen mich Kniee, und wozu Brüste, daß ich sog?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
So läge ich nun und rastete, wäre entschlafen und hätte Ruhe
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
bei Königen und Ratsherren der Länder, die Pyramiden für sich bauten,
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
oder mit Fürsten, reich an Gold, die ihre Häuser mit Silber füllten.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Oder einer verscharrten Fehlgeburt gleich wäre ich nicht ins Dasein getreten, Kindern gleich, die nie das Licht geschaut.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
Dort hören Frevler auf mit Toben, dort haben Ruhe, deren Kraft erschöpft.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Es rasten die Gefangenen allzumal, sie hören nicht des Fronvogts Ruf.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Klein und groß gilt dort gleich, und frei ist der Knecht von seinem Herrn!
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Warum schenkt er dem Elenden das Licht und Tiefbetrübten das Leben? -
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
die da harren auf den Tod, er aber kommt nicht, die nach ihm graben, eifriger als nach Schätzen;
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
die sich freuen würden bis zum Jubel, jauchzen würden, wenn sie das Grab fänden -
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
dem Manne, dessen Pfad verborgen ist, den Gott ringsum abgesperrt hat?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
Denn Seufzen ward mein täglich Brot, und gleich dem Wasser strömen meine Klagen.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
Denn graute mir vor etwas, so traf es mich, und wovor ich schauderte, das ward mir zu Teil.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
Noch fand ich nicht Ruhe, nicht Rast, nicht Frieden, da kam schon neues Toben!