Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.
2 Dilə gəlib belə dedi:
Il prit la parole et dit:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Ce jour! Qu’il se change en ténèbres, Que Dieu n’en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Que l’obscurité et l’ombre de la mort s’en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l’épouvantent!
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
Cette nuit! Que les ténèbres en fassent leur proie, Qu’elle disparaisse de l’année, Qu’elle ne soit plus comptée parmi les mois!
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Que cette nuit devienne stérile, Que l’allégresse en soit bannie!
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Qu’elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, Qu’elle attende en vain la lumière, Et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore!
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Car elle n’a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n’ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m’allaiter?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Avec les princes qui avaient de l’or, Et qui remplirent d’argent leurs demeures.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Ou je n’existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n’ont pas vu la lumière.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
Là ne s’agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Les captifs sont tous en paix, Ils n’entendent pas la voix de l’oppresseur;
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Le petit et le grand sont là, Et l’esclave n’est plus soumis à son maître.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu’un trésor,
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Qui seraient transportés de joie Et saisis d’allégresse, s’ils trouvaient le tombeau?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
A l’homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l’eau.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; Ce que je redoute, c’est ce qui m’atteint.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
Je n’ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s’est emparé de moi.
