Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
2 Dilə gəlib belə dedi:
Job answered:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
“Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
“Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
The small and the great are there. The servant is free from his master.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
“Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest; but trouble comes.”
