Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
At length Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
2 Dilə gəlib belə dedi:
And Job spake and said:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Perish the day in which I was born, and the night which said, “A man-child is conceived!”
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Let that day be darkness; Let not God seek it from above; Yea, let not the light shine upon it!
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Let darkness and the shadow of death redeem it; Let a cloud dwell upon it; Let whatever darkeneth the day terrify it!
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
As for that night, let darkness seize upon it; Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months!
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
O let that night be unfruitful! Let there be in it no voice of joy;
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Let them that curse the day curse it, Who are skilful to stir up the leviathan!
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Let the stars of its twilight be darkened; Let it long for light, and have none; Neither let it see the eyelashes of the morning!
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Because it shut not up the doors of my mother's womb, And hid not trouble from mine eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Why died I not at my birth? Why did I not expire when I came forth from the womb?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why did the knees receive me, And why the breasts, that I might suck?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now should I lie down and be quiet; I should sleep; then should I be at rest,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
With kings and counsellors of the earth, Who built up for themselves—ruins!
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Or with princes that had gold, And filled their houses with silver;
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Or, as a hidden untimely birth, I had perished; As infants which never saw the light.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked cease from troubling; There the weary are at rest.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
There the prisoners rest together; They hear not the voice of the oppressor.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
The small and the great are there, And the servant is free from his master.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Why giveth He light to him that is in misery, And life to the bitter in soul,
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Who long for death, and it cometh not, And dig for it more than for hid treasures;
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Who rejoice exceedingly, Yea, exult, when they can find a grave?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Why is light given to a man from whom the way is hid, And whom God hath hedged in?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For my sighing cometh before I eat, And my groans are poured out like water.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For that which I dread overtaketh me; That at which I shudder cometh upon me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I have no peace, nor quiet, nor respite: Misery cometh upon me continually.
