Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
After this Job has opened his mouth, and reviles his day.
2 Dilə gəlib belə dedi:
And Job answers and says:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
“Let the day perish in which I am born, And the night that has said: A man-child has been conceived.
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
That day—let it be darkness, Do not let God require it from above, Nor let light shine on it.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud dwell on it, Let them terrify it as the most bitter of days.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
That night—let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Let it not come into the number of months.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Behold! That night—let it be barren, Let no singing come into it.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Because it has not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from my eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Why do I not die from the womb? I have come forth from the belly and gasp!
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now, I have lain down, and am quiet, I have slept—then there is rest to me,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
With kings and counselors of earth, These building ruins for themselves.
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Or with princes—they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
(Or I am not as a hidden abortion, As infants—they have not seen light.)
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked have ceased troubling, And there the wearied rest in power.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Small and great [are] the same there. And a servant [is] free from his lord.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Why does He give light to the miserable, and life to the bitter soul?
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Who are glad—to joy, They rejoice when they find a grave.
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
To a man whose way has been hidden, And whom God shuts up?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For before my food, my sighing comes, And my roarings [are] poured out as waters.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For I feared a fear and it meets me, And what I was afraid of comes to me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I was not safe—nor was I quiet—Nor was I at rest—and trouble comes!”
