Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
After this opened Job his mouth, and cursed his day.
2 Dilə gəlib belə dedi:
And Job spake, and said,
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from mine eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves;
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
The small and great are there; and the servant is free from his master.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul;
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.
