Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth.
2 Dilə gəlib belə dedi:
And this is what he said:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
“May the day of my birth perish, and the night it was said, ‘A boy is conceived.’
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
If only that day had turned to darkness! May God above disregard it; may no light shine upon it.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
May darkness and gloom reclaim it, and a cloud settle over it; may the blackness of the day overwhelm it.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
If only darkness had taken that night away! May it not appear among the days of the year; may it never be entered in any of the months.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Behold, may that night be barren; may no joyful voice come into it.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
May it be cursed by those who curse the day — those prepared to rouse Leviathan.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
May its morning stars grow dark; may it wait in vain for daylight; may it not see the breaking of dawn.
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
For that night did not shut the doors of the womb to hide the sorrow from my eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Why did I not perish at birth; why did I not die as I came from the womb?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why were there knees to receive me, and breasts that I should be nursed?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now I would be lying down in peace; I would be asleep and at rest
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
with kings and counselors of the earth, who built for themselves cities now in ruins,
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
or with princes who had gold, who filled their houses with silver.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Or why was I not hidden like a stillborn child, like an infant who never sees daylight?
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked cease from raging, and there the weary find rest.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
The captives enjoy their ease; they do not hear the voice of the oppressor.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Both small and great are there, and the slave is freed from his master.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Why is light given to the miserable, and life to the bitter of soul,
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
who long for death that does not come, and search for it like hidden treasure,
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
who rejoice and greatly exult when they can find the grave?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Why is life given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
I sigh when food is put before me, and my groans pour out like water.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For the thing I feared has overtaken me, and what I dreaded has befallen me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I am not at ease or quiet; I have no rest, for trouble has come.”
