Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Dilə gəlib belə dedi:
En Job hief aan en sprak:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
