Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
Potom otevřev Job ústa svá, zlořečil dni svému.
2 Dilə gəlib belə dedi:
Nebo mluvě Job, řekl:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Ó by byl zahynul ten den, v němž jsem se naroditi měl, i noc, v níž bylo řečeno: Počat jest pacholík.
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Ten den ó by byl obrácen v temnost, aby ho byl nevyhledával Bůh shůry, a nebyl osvícen světlem.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Ó by jej byly zachvátily tmy a stín smrti, a aby jej byla přikvačila mračna, a předěsila horkost denní.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
Ó by noc tu mrákota byla opanovala, aby nebyla připojena ke dnům roku, a v počet měsíců nepřišla.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Ó by noc ta byla osaměla, a zpěvu aby nebylo v ní.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Ó by jí byli zlořečili ti, kteříž proklínají den, hotovi jsouce vzbuditi velryba.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Ó by se byly hvězdy zatměly v soumraku jejím, a očekávajíc světla, aby ho nebyla dočekala, ani spatřila záře jitřní.
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Nebo nezavřela dveří života mého, ani skryla trápení od očí mých.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Proč jsem neumřel v matce, aneb vyšed z života, proč jsem nezahynul?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Proč jsem vzat byl na klín, a proč jsem prsí požíval?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
Nebo bych nyní ležel a odpočíval, spal bych a měl bych pokoj,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
S králi a radami země, kteříž sobě vzdělávali místa pustá,
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Aneb s knížaty, kteříž měli zlato, a domy své naplňovali stříbrem.
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Aneb jako nedochůdče nezřetelné proč jsem nebyl, a jako nemluvňátka, kteráž světla neviděla?
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
Tamť bezbožní přestávají bouřiti, a tamť odpočívají ti, jenž v práci ustali.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
Také i vězňové pokoj mají, a neslyší více hlasu násilníka.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
Malý i veliký tam jsou rovni sobě, a služebník jest prost pána svého.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Proč Bůh dává světlo zbědovanému a život těm, kteříž jsou ducha truchlivého?
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Kteříž očekávají smrti, a není jí, ačkoli jí hledají pilněji než skrytých pokladů?
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Kteříž by se veselili s plésáním a radovali, když by nalezli hrob?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
Èlověku, jehož cesta skryta jest, a jehož Bůh přistřel?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
Nebo před pokrmem mým vzdychání mé přichází, a rozchází se jako voda řvání mé.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
To zajisté, čehož jsem se lekal, stalo se mi, a čehož jsem se obával, přišlo na mne.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
Neměl jsem pokoje, aniž jsem se ubezpečil, ani odpočíval, až i přišlo pokušení toto.
