Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Y tornó Job a tomar su parábola, y dijo:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba!
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad.
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Como fui en los días de mi mocedad, cuando Dios era familiar en mi tienda;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis mozos al derredor de mí;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Cuando yo lavaba mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite;
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla:
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Los mozos me veían, y se escondían, y los viejos se levantaban, y estaban en pie.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Los príncipes detenían sus palabras, y ponían la mano sobre su boca.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio;
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
La bendición del que se iba a perder venía sobre mí, y al corazón de la viuda hacía cantar de alegría.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto, y mí toca era juicio.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
A los menesterosos era padre, y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
Y quebraba los colmillos del inicuo; y de sus dientes hacía soltar la presa.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Y decía: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Oíanme y esperaban, y callaban a mi consejo.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Tras mi palabra no replicaban: mas mi razón destilaba sobre ellos.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Y esperábanme como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Si me reía a ellos, no lo creían; ni derribaban la luz de mi rostro.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Aprobaba el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como el rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
