Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Још настави Јов беседу своју и рече:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Око бејах слепом и нога хромом.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.
