Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
