Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Und Hiob fuhr in dem Vortrag seiner Sprüche fort und sprach:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Wer gibt mir die vorigen Monate zurück und die Tage, in welchen Gott mich behütete?
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
als seine Leuchte über meinem Haupte schien und ich in seinem Lichte durch das Dunkel ging;
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
wie ich in den Tagen meines Herbstes vertrauten Umgang mit Gott bei meinem Zelte pflog;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
als der Allmächtige noch mit mir war und meine Knaben um mich her;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
da ich meine Tritte in Milch badete und der Fels neben mir Öl in Strömen goß;
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
als ich noch zum Tore ging, zur Stadt hinauf, und meinen Sitz auf dem Markt aufstellte.
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Wenn mich die Knaben sahen, so verbargen sie sich, die Greise standen auf und blieben stehen.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Die Fürsten hörten auf zu reden und legten die Hand auf den Mund.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
Die Stimme der Vornehmen stockte, und ihre Zunge klebte am Gaumen.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Wessen Ohr mich hörte, der pries mich glücklich, und wessen Auge mich sah, der stimmte mir zu.
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Denn ich rettete den Elenden, der da schrie, und das Waislein, das keinen Helfer hatte.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
Der Segen des Verlorenen kam über mich, und ich machte das Herz der Witwe jauchzen.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Gerechtigkeit zog ich an, und sie bekleidete mich, mein Talar und Turban war das Recht.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Fuß.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
Ich war des Armen Vater; und die Streitsache, die ich nicht kannte, untersuchte ich.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
Ich zerbrach die Stockzähne des Ungerechten und riß ihm den Raub aus den Zähnen.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Und so dachte ich, ich würde mit meinem Neste sterben und wie der Phönix viele Tage erleben.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Meine Wurzel war an Wassern ausgebreitet, und der Tau übernachtete auf meinem Zweig.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Meine Herrlichkeit erneuerte sich bei mir, und mein Bogen verjüngte sich in meiner Hand.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Auf mich hörte und wartete man und lauschte stillschweigend auf meinen Rat.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Auf meine Rede folgte kein Widerspruch, und meine Worte träufelten auf sie.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Sie harrten auf mich, wie das Erdreich auf einen Regen, und sperrten ihren Mund auf, wie nach einem Spätregen.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Lächelte ich sie an, so konnten sie es kaum glauben, und das Licht meines Angesichts konnten sie nicht verdunkeln.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Ich prüfte ihren Weg und saß oben an und wohnte wie ein König unter dem Volke, wie einer, der die Traurigen tröstet.
