Əyyub 29

1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

Darauf fuhr Hiob also fort, seine Rede vorzutragen:

2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

O daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen da mich Gott beschützte;

3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

als seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht durch Dunkel wandelte,

4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

so, wie ich war in meines Sommers Tagen, als Gottes Freundschaft über meinem Zelte waltete,

5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

als der Allmächtige noch mit mir war, rings um mich meine Knaben;

6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

als ich meine Schritte in Dickmilch badete, und der Fels neben mir Bäche Öls ergoß;

7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

als ich zum Thore ging hinauf zur Stadt, auf dem freien Platze meinen Sitz aufschlug.

8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

Wenn mich die Knaben sahen, verbargen sie sich, und die Greise erhoben sich und blieben stehn;

9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

Häuptlinge hielten inne mit Reden und legten die Hand auf ihren Mund.

10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

Der Edlen Stimme verbarg sich, und ihre Zunge klebte an ihrem Gaumen.

11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

Denn wo ein Ohr nur hörte, da pries es mich selig, und wo ein Auge sah, da gab es mir Zeugnis.

12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

Denn ich rettete den Elenden, der um Hilfe schrie, und die Waise und den, der keinen Helfer hatte.

13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

Der Segen des Verlorenen kam über mich, und das Herz der Witwe macht ich jubeln.

14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

Gerechtigkeit zog ich an, und sie zog mich an, wie Talar und Turban zog ich an meine Rechtschaffenheit.

15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

Auge ward ich dem Blinden und Fuß war ich dem Lahmen.

16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

Ein Vater war ich den Armen und die Rechtssache des mir Unbekannten untersuchte ich;

17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

ich zerschmetterte dem Frevler die Kinnladen und warf ihm die Beute aus den Zähnen.

18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

So dachte ich denn: “Bei meinem Neste werde ich verscheiden und wie der Phönix meine Tage mehren.

19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

Meine Wurzel steht über dem Wasser offen, und der Tau übernachtet in meinen Zweigen.

20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

Meine Würde ist stets neu bei mir, und mein Bogen verjüngt sich in meiner Hand.”

21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

Mir hörten sie zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rate.

22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr, und meine Rede troff auf sie herab.

23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

So warteten sie auf mich wie auf Regen und wie nach Spätregen sperrten sie den Mund auf.

24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

Ich lächelte ihnen zu, wenn sie verzagten, und das heitre Antlitz trübten sie mir nie.

25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.

Gern wählte ich den Weg zu ihnen, saß da als Haupt und thronte wie ein König in der Heerschar, wie einer, der Trauernde tröstet.