Əyyub 29

1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

Und Hiob fuhr fort, seinen Spruch anzuheben, und sprach:

2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

O daß ich wäre wie in den Monden der Vorzeit, wie in den Tagen, da Gott mich bewahrte,

3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

als seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Lichte durch die Finsternis wandelte;

4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

wie ich war in den Tagen meiner Reife, als das Vertrauen Gottes über meinem Zelte waltete,

5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

als der Allmächtige noch mit mir war, meine Knaben rings um mich her;

6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

als meine Schritte sich in Milch badeten, und der Fels neben mir Ölbäche ergoß;

7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

als ich durch das Tor in die Stadt hineinging, meinen Sitz auf dem Platze aufstellte:

8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

Die Jünglinge sahen mich und verbargen sich, und die Greise erhoben sich, blieben stehen;

9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

die Fürsten hielten die Worte zurück und legten die Hand auf ihren Mund;

10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

die Stimme der Vornehmen verstummte, und ihre Zunge klebte an ihrem Gaumen.

11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

Denn wenn das Ohr von mir hörte, so pries es mich glücklich, und wenn das Auge mich sah, so legte es Zeugnis von mir ab.

12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

Denn ich befreite den Elenden, der um Hilfe rief, und die Waise, die keinen Helfer hatte.

13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

Der Segen des Umkommenden kam über mich, und das Herz der Witwe machte ich jubeln.

14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

Ich kleidete mich in Gerechtigkeit, und sie bekleidete mich, wie in Oberkleid und Kopfbund in mein Recht.

15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

Auge war ich dem Blinden, und Fuß dem Lahmen;

16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

Vater war ich den Dürftigen, und die Rechtssache dessen, den ich nicht kannte, untersuchte ich;

17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

und ich zerbrach das Gebiß des Ungerechten, und seinen Zähnen entriß ich die Beute.

18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

Und ich sprach: In meinem Neste werde ich verscheiden, und meine Tage vermehren wie der Sand;

19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

meine Wurzel wird ausgebreitet sein am Wasser, und der Tau wird übernachten auf meinem Gezweig;

20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

meine Ehre wird frisch bei mir bleiben, und mein Bogen sich in meiner Hand verjüngen.

21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

Sie hörten mir zu und harrten, und horchten schweigend auf meinen Rat.

22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

Nach meinem Worte sprachen sie nicht wieder, und auf sie träufelte meine Rede.

23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

Und sie harrten auf mich wie auf den Regen, und sperrten ihren Mund auf wie nach dem Spätregen.

24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

Ich lächelte ihnen zu, wenn sie kein Vertrauen hatten, und das Licht meines Angesichts konnten sie nicht trüben.

25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.

Ich wählte für sie den Weg aus, und saß als Haupt, und thronte wie ein König unter der Kriegsschar, gleichwie einer, der Trauernde tröstet.