Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Job prenant encore de nouveau sa parabole, dit:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Qui m’accordera que je sois comme dans les anciens mois, comme aux jours dans lesquels Dieu me gardait;
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Quand sa lampe luisait sur ma tête, et qu’à sa lumière je marchais dans les ténèbres;
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Comme je fus aux jours de ma jeunesse, quand en secret Dieu était dans mon tabernacle;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Quand le Tout-Puissant était avec moi, et qu’autour de moi étaient mes serviteurs;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Quand je lavais mes pieds dans le beurre, et qu’une pierre répandait pour moi des ruisseaux d’huile;
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Quand je m’avançais vers la porte de la ville, et que sur la place publique on me préparait un siège?
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Les jeunes hommes me voyaient, et se retiraient à l’écart; et les vieillards, se levant, se tenaient debout.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Les princes cessaient de parler, et mettaient un doigt sur leur bouche.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
Les grands retenaient leur voix, et leur langue s’attachait à leur palais.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
L’oreille qui m’entendait me proclamait bienheureux, et l’œil qui me voyait me rendait témoignage;
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Parce que j’avais délivré le pauvre qui criait, et l’orphelin qui n’avait pas de soutien.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, et je consolais le cœur de la veuve.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Je me suis revêtu de la justice, et l’équité de mes jugements m’a servi comme de vêtement et de diadème.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
J’ai été un œil pour l’aveugle, et un pied pour le boiteux.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
J’étais le père des pauvres; et l’affaire que je ne connaissais pas, je l’étudiais avec le plus grand soin.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
Je brisais les mâchoires de l’injuste, et j’arrachais la proie de ses dents.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Et je disais: C’est dans mon petit nid que je mourrai, et comme le palmier, je multiplierai mes jours.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Ma racine s’étend le long des eaux, et la rosée se reposera sur ma moisson.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Ma gloire se renouvellera tous les jours et mon arc se fortifiera dans ma main.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Ceux qui m’écoutaient attendaient mon sentiment, et, attentifs, ils se tenaient en silence pour recevoir mon avis.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Ils n’osaient rien ajouter à mes paroles, et mon discours coulait sur eux goutte à goutte.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Ils me souhaitaient comme l’eau du ciel, et ils ouvraient leur bouche, comme la terre s’ouvre à la pluie de l’arrière-saison.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Si quelquefois je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et la lumière de mon visage ne tombait pas à terre.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Si je voulais aller parmi eux, j’avais la première place; et lorsque j’étais assis comme un roi entouré de son armée, j’étais cependant le consolateur des affligés.
