Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Job again took up his parable, and said,
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
I was eyes to the blind, and feet to the lame.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
