Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
And Job again took up his measure, and said,
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
