Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Moreover Job continued his parable, and said,
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
When his candle shined on my head, and when by his light I walked through darkness;
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
As I was in the days of my youth, when the secret of God was on my tabernacle;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
When the Almighty was yet with me, when my children were about me;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
The nobles held their peace, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
The blessing of him that was ready to perish came on me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
And I broke the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
My root was spread out by the waters, and the dew lay all night on my branch.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
To me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
After my words they spoke not again; and my speech dropped on them.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
I chose out their way, and sat chief, and dwelled as a king in the army, as one that comforts the mourners.
