Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
