Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
som i mine modne Aar, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde paa Torvet.
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Naar Ungdommen saa mig, gemte den sig, Oldinge rejste sig op og stod,
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Høvdinger standsed i Talen og lagde Haand paa Mund,
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet saa og tilkendte mig Ære.
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Saa tænkte jeg da: »Jeg skal dø i min Rede, leve saa længe som Føniksfuglen;
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Haand!«
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
Mig hørte de paa og bied, var tavse, mens jeg gav Raad;
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
ingen tog Ordet, naar jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende paa dem;
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
de bied paa mig som paa Regn, spærred Munden op efter Vaarregn.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Mistrøstige smilte jeg til, mit Aasyns Lys fik de ej til at svinde.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
