Əyyub 17
1 Taqətim kəsilir, günlərim batır, Məni məzar gözləyir.
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 Həqiqətən, ətrafıma rişxəndçilər yığılır, Gözüm onların düşmənçiliyini görür.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 Ey Allah, Öz hüzurunda mənə zəmanət ver. Başqa kim var ki, mənə zamin dursun?
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Çünki onların qəlbini anlayış üçün bağladın, Ona görə onlara zəfər qazandırmayacaqsan.
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 Pul üçün dostlarını satanın Övladlarının işığı sönəcək.
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 Allah məni insanların dilinə saldı, Üzümə tüpürdülər.
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 Gözümün nuru kədərdən qaraldı, Bütün əzalarım kölgə kimi qaldı.
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 Buna əməlisaleh insanlar mat qalıb, Günahsızlar allahsızlara qarşı çıxır.
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 Saleh insanlar öz yolunu tutur, Əlitəmiz olanlar getdikcə güclənir.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 Amma hamınız qayıdıb gəlsəniz, Aranızdan bir hikmətli insan tapmaram.
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Günlərim ötüşdü, Fikirlərim, arzularım pərən-pərən düşdü.
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 Onlar gecəni gündüzə çevirir, “Zülmətə işıq yaxındır” deyir.
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol h7585)
14 Qəbirə “atam sənsən”, Qurda “anam-bacım sənsən” desəm,
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 Ümidim hara gedər? Mənim ümidimi kim görər?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
