Əyyub 14
1 Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.
2 Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.
3 Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!
4 Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!
5 İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,
6 Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!
7 Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;
8 Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,
9 Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.
10 Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?
11 Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,
12 İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.
13 Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu! (Sheol h7585)
14 İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;
15 Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.
16 O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.
17 Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.
18 Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,
19 Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;
20 Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.
21 Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.
22 Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.
