Əyyub 14
1 Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
L’Homme, né de la femme, n’a que peu de jours à vivre, et il est rassasié de troubles.
2 Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
Comme la fleur, il pousse et se flétrit; il fuit comme l’ombre et n’a point de durée.
3 Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
Et c’est sur cet être que tu as les yeux ouverts! Moi-même, tu me forces à comparaître en justice avec toi!
4 Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
Qui donc pourrait tirer quelque chose de pur de ce qui est impur? Pas un!
5 İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
Puisque ses jours sont mesurés, que tu connais le compte de ses mois, et que tu lui as imposé des limites qu’il ne saurait dépasser,
6 Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
détourne ton attention de lui: qu’il ait un peu de répit pendant qu’il remplit sa journée comme un mercenaire!
7 Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
Car pour l’arbre, il est encore de l’espoir; si on le coupe il peut repousser, les rejetons ne lui manquent pas.
8 Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
Dût sa racine vieillir dans la terre et son tronc mourir dans le sol,
9 Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
il suffit qu’il sente l’eau pour reverdir et produire un branchage, comme s’il était nouvellement planté.
10 Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
Mais l’homme meurt et s’évanouit, le mortel expire: où est-il alors?
11 Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
Les eaux s’échappent du fond du lac, le fleuve tarit et se dessèche.
12 İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
De même, les humains se couchent pour ne plus se relever; tant que dureront les cieux, ils ne se réveilleront ni ne secoueront leur sommeil.
13 Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
Ah! Qu’il te plaise de m’enfermer dans le Cheol, de me mettre à l’abri jusqu’à ce que ta colère soit passée, de me fixer un terme où tu te ressouviendrais de moi! (Sheol h7585)
14 İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
Lorsque l’homme meurt, revivra-t-il? S’Il en était ainsi, tout le long de ma pénible corvée, je nourrirais de l’espoir, jusqu’à ce qu’on vienne me relever de ma faction.
15 Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
Tu m’appellerais et moi je répondrais; tu témoignerais de l’affection pour l’œuvre de tes mains.
16 O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
Au lieu de compter comme à présent chacun de mes pas, tu cesserais de surveiller mes fautes.
17 Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
Mes péchés sont scellés dans un faisceau; tu as mis ton cachet sur mes manquements.
18 Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
Or, une montagne qui s’écroule se réduit en poussière, et le rocher est déraciné de sa base.
19 Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
Les eaux finissent par user les pierres; leurs flots entraînent la poussière du sol: de même, tu ruines l’espoir de l’homme.
20 Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
Tu l’empoignes à jamais et il disparaît; tu déformes sa • figure et le rejettes.
21 Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
Que ses enfants s’élèvent, il n’en sait rien; qu’ils soient abaissés, il n’en a pas connaissance.
22 Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
Mais c’est pour lui seul que sa chair souffre; c’est pour lui seul que son âme est en deuil.
