Əyyub 14
1 Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
“We humans are very frail. We live only a short time, and we experience a lot of trouble.
2 Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
We disappear quickly, like flowers that grow from the ground quickly and then wither and die [SIM]. We are like shadows that disappear [when the sun stops shining].
3 Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
[Yahweh, ] why do you keep watching me [to see if I am doing something that is wrong] [RHQ]? Are you wanting to take me to court to judge me?
4 Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
People are sinners from the time when they are born; who can cause them to be sinless? No one [RHQ]!
5 İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
You have decided how long our lives will be. You have decided how many months we will live, and we cannot live more months than the (limit/number of months) that you have decided.
6 Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
So please stop examining us, and allow us to be alone, until/while we finish our time [here on earth], like a man finishes his work [at the end of the day].
7 Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
If someone cuts a tree down, we hope that it will sprout again and grow new branches.
8 Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
Its roots in the ground may be very old, and its stump may decay,
9 Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
but if some water falls on it, it may bud/sprout and send up shoots like a young plant.
10 Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
But when we people lose all our strength and die, we stop breathing and then we are gone [forever].
11 Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
Just like water evaporates from the ocean, or like a riverbed dries up,
12 İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
people [lie down and die and] do not get up again. Until the heavens disappear, people who die [EUP] do not wake up, and no one can wake them up.
13 Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
[“Yahweh, ] I wish that you would put me safely in the place of the dead and forget about me until you are no longer angry with me. I wish that you would decide how much time I would spend there, and then remember [that] I [am there]. (Sheol h7585)
14 İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
When we humans die, we will certainly not live again [RHQ]. If [I knew that] we would live again, I would wait patiently, and I would wait for you to release me [from my sufferings].
15 Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
You would call me, and I would answer. You would be eager to see me, one of the creatures that you had made.
16 O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
You would take care of [MET] me, instead of watching me to see if I would sin.
17 Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
[It is as though the record of] my sins would be sealed in a small bag, and you would cover them up.
18 Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
“But, just like mountains crumble and rocks fall down from a cliff,
19 Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
and just like water slowly wears away the stones, and just like floods wash away soil, [you eventually destroy us]; you do not allow us to continue to (hope/confidently expect) [that we will keep on living].
20 Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
You always defeat us, and then we die [EUP]. You cause our faces to look ugly after we die, and you send us away.
21 Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
[When we die] we do not know if our sons will grow up and [do things that will cause them to] be honored. And if they become disgraced, we do not see that, [either].
22 Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
We will feel our own pains; we will not feel anything else; we will be sorry for ourselves, not for anyone else.”
