Əyyub 14
1 Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;
2 Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.
3 Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!
4 Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!
5 İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,
6 Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!
7 Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;
8 Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:
9 Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;
10 Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?
11 Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,
12 İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.
13 Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)
14 İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;
15 Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!
16 O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,
17 Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.
18 Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,
19 Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.
20 Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.
21 Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;
22 Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.
