সামসঙ্গীত 104
1 ১ হে মোৰ মন, যিহোৱাৰ ধন্যবাদ কৰা। হে মোৰ ঈশ্বৰ যিহোৱা, তুমি অতি মহান; তুমি গৌৰৱ আৰু মহিমাৰ সাজেৰে বিভূষিত।
Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.
Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,
3 ৩ তোমাৰ কক্ষৰ চটি-কাঠ তুমি জলৰাশিত স্থাপন কৰিছা; মেঘবোৰক তুমি নিজৰ ৰথ কৰিছা, বতাহৰ ডেউকাৰ ওপৰত তুমি চলাচল কৰা।
han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.
Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.
Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.
Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.
For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.
8 ৮ পৰ্ব্বতবোৰ ওখ হ’ল আৰু উপত্যকাবোৰ চাপৰ হ’ল; তুমি জল সমূহৰ কাৰণে যি ঠাই নিৰূপন কৰিলা, জল সেই ঠাইলৈ গ’ল।
De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.
En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.
Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.
De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.
Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.
Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.
14 ১৪ তুমিয়েই পশুৰ কাৰণে ঘাঁহ আৰু মানুহৰ কাৰণে শস্য উৎপন্ন হ’বলৈ দিয়া, যাতে ভূমিৰ পৰা ভৱিষ্যতৰ আহাৰ যোগান হয়;
Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.
15 ১৫ যাতে মানুহৰ মনক আনন্দ দিয়া দ্রাক্ষাৰস, মুখ উজ্জ্বল কৰা তেল, আৰু মানুহৰ হৃদয়ক সবল কৰা আহাৰ যোগান হয়।
Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.
16 ১৬ যিহোৱাৰ এনে গছবোৰে বৃষ্টিৰ প্রচুৰ পানী পায়; তেওঁ ৰোপন কৰা লিবানোনৰ এৰচ গছবোৰেও প্রচুৰ বৃষ্টি পায়।
Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,
der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.
De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.
19 ১৯ ঋতু নিৰূপন কৰিবলৈ তুমি চন্দ্ৰ নিৰ্ম্মাণ কৰিলা; তুমি নিৰূপন কৰা অনুসাৰে সূৰ্যই নিজৰ অস্ত যোৱা সময় জানে।
Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.
Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.
De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.
Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.
Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.
24 ২৪ হে যিহোৱা, তোমাৰ সৃষ্টিৰ কাৰ্য কিমান বহুমুখী! তোমাৰ জ্ঞানেৰে তুমি সেই সকলোকে নিৰ্ম্মাণ কৰিলা; সমগ্র বিশ্ব তোমাৰ সৃষ্ট বস্তুৰে পৰিপূৰ্ণ।
Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.
Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.
Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.
Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.
28 ২৮ তুমি সিহঁতক দিলে, সিহঁতে তাক তুলি লয়; তুমি তোমাৰ হাত মুকলি কৰিলে, সিহঁতে ভাল ভাল বস্তু পাই পৰিতৃপ্ত হয়।
Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.
Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.
Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.
Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!
32 ৩২ তেওঁ পৃথিৱীলৈ দৃষ্টি কৰিলে, সেয়ে কম্পিত হয়: তেওঁ পৰ্ব্বতবোৰ স্পর্শ কৰিলে, সেইবোৰ ধুঁমায়িত হয়।
Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.
33 ৩৩ মই জীয়াই থাকোঁমানে যিহোৱাৰ উদ্দেশ্যে গান কৰিম; মই থকালৈকে মোৰ ঈশ্বৰৰ উদ্দেশ্যে প্ৰশংসাৰ গীত গাম।
Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.
Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!
35 ৩৫ পাপীবোৰ পৃথিৱীৰ পৰা উচ্ছন্ন হওক; দুষ্টলোক আৰু নাথাকক। হে মোৰ মন, যিহোৱাৰ ধন্যবাদ কৰা। তোমালোকে যিহোৱাৰ প্ৰশংসা কৰা।
Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!
