যোব 10
¡Mi alma está hastiada de mi vida! Daré rienda suelta a mi queja. Hablaré con la amargura de mi alma.
Diré a ʼElohim: ¡No me condenes! Hazme saber por qué contiendes conmigo.
3 ৩ তুমি উপদ্ৰৱ কৰিবলৈ, তোমাৰ হাতৰ কাৰ্য তুচ্ছ কৰিবলৈ, আৰু দুষ্টবোৰৰ মন্ত্ৰণাত প্ৰসন্ন হবলৈ তুমি জানো ভাল দেখিছা?
¿En verdad, es justo para Ti oprimir, desechar la obra de tus manos y favorecer el designio de los perversos?
¿Tienes ojos humanos y miras como mira el hombre?
¿Son tus días como los días del hombre o tus años como los años del hombre,
para que indagues mi iniquidad e investigues mi pecado?
Tú sabes que no soy culpable, y que no hay quien libre de tu mano.
8 ৮ তোমাৰ হাতে মোক গঠন আৰু নিৰ্ম্মাণ কৰিলে, মোৰ সৰ্ব্বাঙ্গ সংলগ্ন কৰিলে; তথাপি তুমি মোক বিনষ্ট কৰিছা।
Tus manos me hicieron y me formaron. ¿Y ahora me destruyes?
Recuerda, te ruego, que del barro me moldeaste. ¿Y al polvo me harás volver?
¿No me vertiste como leche y me cuajaste como queso?
Me cubriste de piel y de carne, con huesos y tendones me tejiste.
Me otorgaste vida y misericordia, y tu cuidado preservó mi espíritu.
Tenías estas cosas ocultas en tu corazón. Yo sé que esto estaba contigo.
Si peco, Tú me observas, y no me tendrás como limpio de mi culpa.
15 ১৫ মই দুষ্ট হলে, মোক সন্তাপ হ’ব, ধাৰ্মিক হলেও মই অপৰাধেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ, নিজৰ ক্লেশ দেখি মূৰ তুলিব নোৱাৰিম;
Si soy malo, ¡ay de mí! Y si soy justo, no levantaré mi cabeza. Estoy hastiado de la afrenta y de ver mi aflicción.
16 ১৬ মূৰ তুলিলে, তুমি সিংহৰ নিচিনাকৈ মোক মৃগয়া কৰিবা, আৰু মোৰ অহিতে বাৰে বাৰে বিস্ময়জনক পৰাক্ৰম দেখুৱাবা;
Si mi cabeza se levanta, me cazas como a león y vuelves a mostrar tus proezas en mí.
17 ১৭ তুমি মোৰ অহিতে নতুন নতুন সাক্ষী আনিবা, মোৰ অহিতে তোমাৰ ক্রোধ বঢ়াবা, আৰু মোৰ লগত নতুন নতুন সৈন্য লৈ যুদ্ধ কৰিব।
Renuevas tus testigos contra mí y aumentas contra mí tu furor como tropas de relevo.
18 ১৮ তেন্তে কিয় তুমি মোক গৰ্ভৰ পৰা বাহিৰ কৰিলা? নকৰা হলে মই মৰিলেহেঁতেন আৰু কোনো চকুৱে মোক নেদেখিলেহেঁতেন।
¿Por qué entonces me sacaste de la matriz? ¡Hubiera yo expirado sin que ningún ojo me viera!
Sería como si nunca hubiera existido, llevado del vientre a la tumba.
20 ২০ মোৰ দিন কেইটা তাকৰ নহয়নে? তেন্তে ক্ষান্ত হোৱা। মই অকলশৰীয়া, অলপমান শান্তনা পাবলৈ মোক এৰি দিয়া;
¿No son pocos mis días? Cesa pues, y déjame, para que me consuele un poco
antes que me vaya a la región tenebrosa de la muerte para no volver,
22 ২২ সেইদেশ মাজনিশাৰ নিচিনা ঘোৰ অন্ধকাৰ, সেই দেশ মৃত্যুচ্ছায়াৰ দেশ, তাত একো সুশৃংখল ৰূপত নাই; তাত পোহৰেই অন্ধকাৰৰ নিচিনা’।”
tierra de oscuridad, lóbrega, lugar de sombra de muerte, sin orden, donde la luz es como densa oscuridad.
