যোব 10
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
3 ৩ তুমি উপদ্ৰৱ কৰিবলৈ, তোমাৰ হাতৰ কাৰ্য তুচ্ছ কৰিবলৈ, আৰু দুষ্টবোৰৰ মন্ত্ৰণাত প্ৰসন্ন হবলৈ তুমি জানো ভাল দেখিছা?
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
8 ৮ তোমাৰ হাতে মোক গঠন আৰু নিৰ্ম্মাণ কৰিলে, মোৰ সৰ্ব্বাঙ্গ সংলগ্ন কৰিলে; তথাপি তুমি মোক বিনষ্ট কৰিছা।
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
15 ১৫ মই দুষ্ট হলে, মোক সন্তাপ হ’ব, ধাৰ্মিক হলেও মই অপৰাধেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ, নিজৰ ক্লেশ দেখি মূৰ তুলিব নোৱাৰিম;
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
16 ১৬ মূৰ তুলিলে, তুমি সিংহৰ নিচিনাকৈ মোক মৃগয়া কৰিবা, আৰু মোৰ অহিতে বাৰে বাৰে বিস্ময়জনক পৰাক্ৰম দেখুৱাবা;
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
17 ১৭ তুমি মোৰ অহিতে নতুন নতুন সাক্ষী আনিবা, মোৰ অহিতে তোমাৰ ক্রোধ বঢ়াবা, আৰু মোৰ লগত নতুন নতুন সৈন্য লৈ যুদ্ধ কৰিব।
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
18 ১৮ তেন্তে কিয় তুমি মোক গৰ্ভৰ পৰা বাহিৰ কৰিলা? নকৰা হলে মই মৰিলেহেঁতেন আৰু কোনো চকুৱে মোক নেদেখিলেহেঁতেন।
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
20 ২০ মোৰ দিন কেইটা তাকৰ নহয়নে? তেন্তে ক্ষান্ত হোৱা। মই অকলশৰীয়া, অলপমান শান্তনা পাবলৈ মোক এৰি দিয়া;
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
22 ২২ সেইদেশ মাজনিশাৰ নিচিনা ঘোৰ অন্ধকাৰ, সেই দেশ মৃত্যুচ্ছায়াৰ দেশ, তাত একো সুশৃংখল ৰূপত নাই; তাত পোহৰেই অন্ধকাৰৰ নিচিনা’।”
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
