رُؤيا 22
| ثُمَّ أَرَانِي الْمَلاكُ نَهْرَ مَاءِ الْحَيَاةِ صَافِياً كَالْبَلُّورِ، يَنْبُعُ مِنْ عَرْشِ اللهِ وَالْحَمَلِ | ١ 1 |
ନଃଉଆଁ ହୁର୍ତି ତଃୟ୍ କାଚ୍ ହର୍ ନିର୍ମୁଳ୍ ଜିବନ୍ ହାଣିର୍ ଗଟେକ୍ ଗାଡ୍ ଦୁତ୍ ମକ୍ ଦଃକାୟ୍ଲା । ଇ ଗାଡ୍ ଇସ୍ୱର୍ ଆର୍ ମେଣ୍ଡାହିଲାର୍ ସିଙ୍ଗାସଣେ ହୁଣି ବାରାୟ୍,
| وَيَخْتَرِقُ سَاحَةَ الْمَدِينَةِ، وَعَلَى ضَفَّتَيْهِ شَجَرَةُ الْحَيَاةِ تُثْمِرُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ مَرَّةً، كُلَّ شَهْرٍ مَرَّةً. وَأَوْرَاقُهَا دَوَاءٌ يَشْفِي الأُمَمَ. | ٢ 2 |
ଗଃଳାର୍ ମଃଜି ରଃସ୍ତା ବାଟ୍ ଅୟ୍ଜାତି ରିଲି । ଗାଡାର୍ ଦୁୟ୍ କଣ୍ଡି ବାଟ୍ ଜିବନ୍ ଗଃଚ୍ ଆଚେ । ସେରି ବଃର୍ସାର୍ ହଃତି ମାସେ, ହଃଳ୍ ହଃଳେଦ୍ ଆର୍ ଇତାର୍ ହଃତାର୍ ରଗ୍ ଉଜ୍ କଃର୍ତାର୍ ।
| لَنْ تَكُونَ فِيمَا بَعْدُ لَعْنَةٌ أَبَداً. لأَنَّ عَرْشَ اللهِ وَالْحَمَلِ قَائِمٌ فِي الْمَدِينَةِ، حَيْثُ يَخْدِمُهُ عَبِيدُهُ | ٣ 3 |
ଇସ୍ୱରାର୍ ସାୟ୍ପ୍ ହାୟ୍ଲାର୍ କାୟ୍ରି ହେଁ ସେ ଗଃଳେ ଦଃକୁକ୍ ନଃମିଳେ । ଇସ୍ୱର୍ ଆର୍ ମେଣ୍ଡାହିଲାର୍ ସିଙ୍ଗାସଣ୍ ସେ ଗଃଳାର୍ ମଃଜାୟ୍ ରଃୟ୍ଦ୍ । ଆର୍ ସେତି ତାର୍ ସେବାକାରିମଃନ୍ ତାର୍ ଅଃର୍ଦନା କଃର୍ତି ।
| وَيَرَوْنَ وَجْهَهُ، وَقَدْ كُتِبَ اسْمُهُ عَلَى جِبَاهِهِمْ. | ٤ 4 |
ସେମଃନ୍ ତାର୍ ମୁଁ ଦଃକ୍ତି ଆର୍ ସେମଃନାର୍ କାହାଳେ ତାର୍ ନାଉଁ ଲେକା ଅୟ୍ଦ୍ ।
| وَلَنْ يَكُونَ هُنَالِكَ لَيْلٌ، فَلا يَحْتَاجُونَ إِلَى نُورِ مِصْبَاحٍ أَوْ شَمْسٍ، لأَنَّ الرَّبَّ الإِلهَ يُنِيرُ عَلَيْهِمْ، وَهُمْ سَيَمْلِكُونَ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ! (aiōn g165) | ٥ 5 |
ସେତି ଆରେକ୍ ରାତି ନୟେ ଆର୍ କୁପି କି ବେଳ୍ ଉଜାଳ୍ ସେମଃନାର୍ ଆରେକ୍ ଲଳା ନାୟ୍, କାୟ୍ତାକ୍ବଃଲେକ୍ ମାପ୍ରୁ ଇସ୍ୱର୍ ସେମଃନାର୍ ଉଜାଳ୍ ଅୟ୍ଦ୍ ଆର୍ ସେମଃନ୍ ରଃଜା ହର୍ ସଃବୁବଃଳ୍ ରାଇଜ୍ କଃର୍ତି । (aiōn g165)
| وَقَالَ لِيَ الْمَلاكُ: «هَذَا الْكَلامُ صِدْقٌ وَحَقٌّ. إِنَّ الرَّبَّ إِلهَ أَرْوَاحِ الأَنْبِيَاءِ أَرْسَلَ مَلاكَهُ لِيُخْبِرَ عَبِيدَهُ بِمَا لَا بُدَّ أَنْ يَحْدُثَ سَرِيعاً. | ٦ 6 |
ଦୁତ୍ ମକ୍ କୟ୍ଲା, “ଇସଃବୁ କଃତା ସଃତ୍ ଆର୍ ବଃର୍ସାର୍ ଜୟ୍ଗ୍ । ଜାୟ୍ ଜାୟ୍ରି ବେଗି ଗଃଟେଦ୍, ସେରି ତାର୍ ସେବାକାରି ମଃନ୍କେ ଜାଣାଉଁକ୍ ବାବ୍ବାଦିମଃନ୍କେ ଆତ୍ମିକ୍ ବୁଦି ଦେତା ଇସ୍ୱର୍ ତାର୍ ଦୁତ୍କେ ହଃଟାୟ୍ ଆଚେ ।”
| إِنِّي آتٍ سَرِيعاً! طُوبَى لِمَنْ يُرَاعِي مَا وَرَدَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا!» | ٧ 7 |
ଜିସୁ କଃଉଁଲା, “ସୁଣ୍, ମୁୟ୍ ବେଗି ଆସୁଲେ, ଜୁୟ୍ମଃନ୍ ଇ ପୁସ୍ତକ୍ ତଃୟ୍ ଜାଣାୟ୍ରିଲା ବାବ୍ବାଣିକେ ମଃନ୍ ଦଃୟ୍ ମାନ୍ତି, ସେମଃନାର୍ ବାୟ୍ଗ୍ ।”
| أَنَا يُوحَنَّا رَأَيْتُ وَسَمِعْتُ هَذِهِ الأُمُورَ كُلَّهَا. وَبَعْدَمَا سَمِعْتُ وَرَأَيْتُ كُلَّ مَا حَدَثَ، ارْتَمَيْتُ عَلَى قَدَمَيِ الْمَلاكِ الَّذِي أَرَانِي إِيَّاهَا لأَسْجُدَ لَهُ. | ٨ 8 |
ମୁୟ୍ ଜହନ୍, ଇ ସଃବୁ ବିସୟ୍ ନିଜେ ସୁଣିଆଚି ଆର୍ ଦଃକିଆଚି । ସଃବୁ ସୁଣ୍ଲା ଆର୍ ଦଃକ୍ଲା ହଃଚେ, ଜୁୟ୍ ଦୁତ୍ ମର୍ ତଃୟ୍ ସେରି ଜାଣାୟ୍ଲା, ତାର୍ ହାଦ୍ ତଃଳେ ଡୁଳି ତାକ୍ ଜୁଆର୍ କଃରୁକେ ଜାତି ରିଲେ ।
| فَقَالَ لِي: «لا تَفْعَلْ! إِنَّنِي عَبْدٌ مِثْلُكَ وَمِثْلُ إِخْوَتِكَ الأَنْبِيَاءِ، وَمِثْلُ الَّذِينَ يُرَاعُونَ مَا جَاءَ فِي هَذَا الْكِتَابِ. لِلهِ اسْجُدْ!» | ٩ 9 |
ମଃତର୍ ସେ କୟ୍ଲା, “ସେବାନ୍ୟା କଃର୍ ନାୟ୍, କାୟ୍ତାକ୍ବଃଲେକ୍ ମୁୟ୍ ହେଁ ତର୍ ହର୍ ଗଟେକ୍ ଗତିଦଃଙ୍ଗ୍ଳା । ତର୍ ଜୁୟ୍ ବାବ୍ବାଦି ବାୟ୍ମଃନ୍ ଆର୍ ଜୁୟ୍ ସଃବୁ ଲକ୍ ଇ ପୁସ୍ତକାର୍ କଃତା ହଃର୍କାରେ କଃତା ମାନି ରେତି, ସେମଃନାର୍ ହର୍ ମୁଏଁ ହେଁ ଗଟେକ୍ ସେବାକାରି । ଇସ୍ୱର୍କେ ଜୁଆର୍ କଃର୍ ।”
| ثُمَّ قَالَ لِي: «لا تَخْتُمْ عَلَى مَا جَاءَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا، لأَنَّ مَوْعِدَ إِتْمَامِهِ قَدِ اقْتَرَبَ. | ١٠ 10 |
ସେ ଆରେକ୍ ମକ୍ କୟ୍ଲା, “ଇ ପୁସ୍ତକାର୍ ଆସୁଲା ଦିନ୍ ଗଃଟ୍ତା କଃତା ମୁଦ୍ରାମାରି ସଃଙ୍ଗାଉଁ ନାୟ୍, କାୟ୍ତାକ୍ବଃଲେକ୍ ଇ ସଃବୁ ଗଃଟ୍ତା ବେଳା ଚଃମେ ଆୟ୍ଲିନି ।
| فَمَنْ كَانَ ظَالِماً، فَلْيُمْعِنْ فِي الظُّلْمِ؛ وَمَنْ كَانَ نَجِساً، فَلْيُمْعِنْ فِي النَّجَاسَةِ؛ وَمَنْ كَانَ صَالِحاً، فَلْيُمْعِنْ فِي الصَّلاحِ؛ وَمَنْ كَانَ مُقَدَّساً، فَلْيُمْعِنْ فِي الْقَدَاسَةِ!» | ١١ 11 |
ତଃବେ ଇ କଃତା ଜାଣି କଃରି ଜେ ଜାୟ୍ରି ଇଚା ସେରି କଃର । ଦସ୍ କାମ୍ କଃରୁ ଜଦି ଇଚା କଃରେଦ୍, ସେ ଆରେକ୍ ଦସ୍ କାମ୍ କଃର । ବିଟାଳ୍ ମାନାୟ୍ ବିଟାଳ୍ ଅୟ୍ ରେଉଅ । ମଃତର୍ ଜେ ଟିକ୍ କାମ୍ କଃରୁ, ସେ ଟିକ୍ କାମ୍ କଃରୁକେ ଚାଡ ନାୟ୍ । ଜେ ପବିତ୍ର ସେ ପବିତ୍ର ଅୟ୍କଃରି ରେଉଅ ।”
| «إِنِّي آتٍ سَرِيعاً، وَمَعِي الْمُكَافَأَةُ لأُجَازِيَ كُلَّ وَاحِدٍ بِحَسَبِ عَمَلِهِ. | ١٢ 12 |
ଜିସୁ କଃଉଁଲା, “ସୁଣା, ମୁୟ୍ ବେଗି ଆସୁଲେ, ହଃତି ଲକ୍କେ ନିଜାର୍ ନିଜାର୍ କାମ୍ ହଃର୍କାରେ ହଃଳ୍ ଦେଉଁକ୍ ମୁୟ୍ ପୁରିସ୍କାର୍ ଦଃରି ଆସିନ୍ଦ୍ ।
| أَنَا الأَلِفُ وَالْيَاءُ، الأَوَّلُ وَالآخِرُ، الْبِدَايَةُ وَالنِّهَايَةُ. | ١٣ 13 |
ମୁୟ୍ ହଃର୍ତୁ ଆର୍ ସଃରାସଃରି, ଆରୁମ୍ ଆର୍ ସେସ୍ ।”
| طُوبَى لِلَّذِينَ يَغْسِلُونَ ثِيَابَهُمْ، فَلَهُمُ السُّلْطَةُ عَلَى شَجَرَةِ الْحَيَاةِ، وَالْحَقُّ فِي دُخُولِ الْمَدِينَةِ مِنَ الأَبْوَابِ! | ١٤ 14 |
ଜୁୟ୍ ଲକ୍ମଃନ୍ ନିଜାର୍ ନିଜାର୍ ବଃସ୍ତର୍ ଦଃୟ୍ ନିର୍ମୁଳ୍ କଃରିଆଚ୍ତି, ସେମଃନାର୍ ବାୟ୍ଗ୍ । ଜିବନ୍ ଗଃଚାର୍ ହଳ୍ କାଉଁକେ ଆର୍ ଦୁଆର୍ ଦଃୟ୍ ଗଃଳ୍ ବିତ୍ରେ ହୁରୁକ୍ ସେମଃନାର୍ ଅଃଦିକାର୍ ଆଚେ ।
| أَمَّا فِي خَارِجِ الْمَدِينَةِ، فَهُنَالِكَ الْكِلابُ وَالْمُتَّصِلُونَ بِالشَّيَاطِينِ، وَالزُّنَاةُ وَالْقَتَلَةُ، وَعَبَدَةُ الأَصْنَامِ وَالدَّجَّالُونَ وَمُحِبُّو التَّدْجِيلِ! | ١٥ 15 |
ମଃତର୍ ବିଟାଳ୍ ଗୁଣାର୍ ଲକ୍, ଜଃତର୍ ମଃତର୍ କଃର୍ତା ଲକ୍, ନଃର୍ ମାର୍ତା ଲକ୍, ମୁର୍ତିହୁଜା କଃର୍ତା ଲକ୍, ମିଚ୍ କଃଉତା ଲକ୍ ଆର୍ ତାଳ୍ନା କଃର୍ତା ଲକ୍ମଃନ୍ ସଃବୁ ଗଃଳାର୍ ହଃଦାୟ୍ ରେତି ।
| أَنَا يَسُوعُ أَرْسَلْتُ مَلاكِي لأَشْهَدَ لَكُمْ بِهَذِهِ الأُمُورِ فِي الْكَنَائِسِ. أَنَا أَصْلُ دَاوُدَ وَنَسْلُهُ. أَنَا كَوْكَبُ الصُّبْحِ الْمُنِيرُ». | ١٦ 16 |
“ମୁୟ୍ଁ ଜିସୁ । ମଣ୍ଡ୍ଳିମଃନାର୍ ତଃୟ୍ ତୁମିମଃନାର୍ ନିକର୍ ଗିନେ ଇ ସଃବୁ ବିସୟ୍ ସାକି ଦେଉଁକ୍ ମର୍ ଦୁତ୍କେ ହଃଟାୟ୍ ଆଚି । ମୁୟ୍ ଦାଉଦ୍ ବଃଉଁସାର୍ । ମୁୟ୍ ସେ ଉଜାଳ୍ ସଃକାଳାର୍ ତାରା ।”
| الرُّوحُ وَالْعَرُوسُ يَقُولانِ: «تَعَالَ!» وَمَنْ يَسْمَعْ فَلْيُرَدِّدِ النِّدَاءَ: «تَعَالَ!» فَلْيَأْتِ الْعَطْشَانُ! وَكُلُّ مَنْ يُرِيدُ، فَلْيَشْرَبْ مِنْ مَاءِ الْحَيَاةِ مَجَّاناً! | ١٧ 17 |
ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଆର୍ ସେ ନଃଉଆଁ କଃନ୍ୟା କଃଉଁଲାୟ୍, ଆସା । ସୁଣ୍ତା ହଃତି ଲକ୍ ହେଁ କଃଉତି, ଆସା । ଜୁୟ୍ ଲକ୍କେ ସସ୍ ଲାଗୁଲି, ସେ ଆସ । ଜିବନ୍ ଦେତା ହାଣି କାଉଁକେ ଜାର୍ ଇଚା, ସେ ଆସି ମଲ୍ ନଃଦେତେ ସେରି ନେଉଅ ।
| وَإِنَّنِي أَشْهَدُ لِكُلِّ مَنْ يَسْمَعُ مَا جَاءَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا: إِنْ زَادَ أَحَدٌ شَيْئاً عَلَى مَا كُتِبَ فِيهِ، يَزِيدُهُ اللهُ مِنَ الْبَلايَا الَّتِي وَرَدَ ذِكْرُهَا، | ١٨ 18 |
ମୁୟ୍ ଜହନ୍ । ଜୁୟ୍ ଲକ୍ମଃନ୍ ଇ ପୁସ୍ତକାର୍ ଆସୁଲା ଦିନ୍ ଗଃଟ୍ତା ବିସୟ୍ ସଃବୁ ସୁଣ୍ତି, ସେମଃନ୍କେ ମୁୟ୍ ସାକି ଦଃୟ୍ ଜଃଗ୍ରାତ୍ କଃରାଉଁଲେ, ଜଦି ଇତି କେ କାୟ୍ରି ଜଳେଦ୍, ତଃବେ ଇ ପୁସ୍ତକ୍ ତଃୟ୍ ଲେକା ଅୟ୍ଲା ମଃର୍ଡି ତଃୟ୍ ଇସ୍ୱର୍ ତାକ୍ ଡଃଣ୍ଡ୍ ଦଃୟ୍ଦ୍ ।
| وَإِنْ أَسْقَطَ أَحَدٌ شَيْئاً مِنْ أَقْوَالِ كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا، يُسْقِطُ اللهُ نَصِيبَهُ مِنْ شَجَرَةِ الْحَيَاةِ، وَمِنَ الْمَدِينَةِ الْمُقَدَّسَةِ، اللَّتَيْنِ جَاءَ ذِكْرُهُمَا فِي هَذَا الْكِتَابِ. | ١٩ 19 |
ଆର୍ ଇ ପୁସ୍ତକାର୍ ଆସୁଲା ଦିନ୍ ଗଃଟ୍ତା ବିସୟେ ହୁଣି କେ ଜଦି କାୟ୍ରି ଚାଡେଦ୍, ତଃବେ ଇସ୍ୱର୍ ତାକ୍ ଇ ପୁସ୍ତକ୍ ତଃୟ୍ ଲେକା ଅୟ୍ଲା ଜିବନ୍ ଗଃଚାର୍ ହଃଳ୍ ଆର୍ ପବିତ୍ର ଗଃଳ୍ ନଃଦେୟ୍ ।
| وَالَّذِي يَشْهَدُ بِهذِهِ الأُمُورِ يَقُولُ: «نَعَمْ! أَنَا آتٍ سَرِيعاً». آمِين! تَعَالَ أَيُّهَا الرَّبُّ يَسُوعُ! | ٢٠ 20 |
ଜେ ଇ ସଃବୁ ବିସୟେ ସାକି ଦେଉଁଲା, ସେ କଃଉଁଲା, “ଇରି ସଃତ୍କଃରି ଅୟ୍ଦ୍ । ମୁୟ୍ ବେଗି ଆସୁଲେ । ସେରି ସେ ଅଃଉଅ । ମାପ୍ରୁ ଜିସୁ ଆଉ ।”
| وَلْتَكُنْ نِعْمَةُ رَبِّنَا يَسُوعَ الْمَسِيحِ مَعَكُمْ جَمِيعاً. | ٢١ 21 |
ମାପ୍ରୁ ଜିସୁର୍ ଦଃୟା ସଃବୁ ଲକାର୍ ଉହ୍ରେ ଅଃଉଅ । ଆମେନ୍ ।
