المَزامِير 130

١ 1 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ أَيُّهَا الرَّبُّ إِيَّاكَ أَدْعُو مِنَ الأَعْمَاقِ.

En sang ved festreisene. Av det dype kaller jeg på dig, Herre!

٢ 2 فَاسْمَعْ يَا رَبُّ صَوْتِي، وَلْتَكُنْ أُذُنَاكَ مُرْهَفَتَيْنِ إِلَى صَوْتِ تَضَرُّعِي.

Herre, hør min røst, la dine ører akte på mine inderlige bønners røst!

٣ 3 إِنْ كُنْتَ يَا رَبُّ تَتَرَصَّدُ الآثَامَ، فَمَنْ يَسْتَطِيعُ الْوُقُوفَ فِي مَحْضَرِكَ؟

Dersom du, Herre, vil gjemme på misgjerninger, Herre, hvem kan da bli stående?

٤ 4 وَلأَنَّكَ مَصْدَرُ الْغُفْرَانِ فَإِنَّ جَمِيعَ النَّاسِ يَهَابُونَكَ.

For hos dig er forlatelsen, forat du må fryktes.

٥ 5 انْتَظَرْتُكَ يَا رَبُّ. نَفْسِي تَنْتَظِرُكَ، وَفِي كَلِمَتِكَ رَجَائِي.

Jeg bier efter Herren, min sjel bier, og jeg venter på hans ord.

٦ 6 نَفْسِي تَنْتَظِرُ الرَّبَّ بِلَهْفَةٍ أَكْثَرَ مِنْ لَهْفَةِ الْحُرَّاسِ مُتَرَقِّبِي الصُّبْحِ.

Min sjel venter på Herren mere enn vektere på morgenen, vektere på morgenen.

٧ 7 لِيَتَرَجَّ إِسْرَائِيلُ الرَّبَّ، لأَنَّ مِنْهُ الرَّحْمَةَ وَالْفِدَاءَ الْكَثِيرَ.

Vent på Herren, Israel! For hos Herren er miskunnheten, og megen forløsning er hos ham,

٨ 8 وَهُوَ يَفْدِي إِسْرَائِيلَ مِنْ جَمِيعِ آثَامِهِ.

og han skal forløse Israel fra alle dets misgjerninger.