المَزامِير 124

١ 1 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِدَاوُدَ لَوْ لَمْ يَكُنِ الرَّبُّ مَعَنَا لِيَقُلْ إِسْرَائِيلُ،

Zarándoklás éneke. Dávidtól. Ha nem az Örökkévaló az, ki velünk volt – így szóljon Izraél

٢ 2 لَوْ لَمْ يَكُنِ الرَّبُّ مَعَنَا، عِنْدَمَا قَامَ النَّاسُ عَلَيْنَا.

ha nem az Örökkévaló az, ki velünk volt, midőn ránk támadtak emberek:

٣ 3 لابْتَلَعُونَا وَنَحْنُ أَحْيَاءُ، عِنْدَمَا احْتَدَمَ غَضَبُهُمْ عَلَيْنَا،

akkor elevenen nyeltek volna el bennünket, midőn haragjuk föllobbant ellenünk;

٤ 4 وَلَجَرَفَتْنَا الْمِيَاهُ، وَلَطَمَا السَّيْلُ عَلَيْنَا،

akkor a vizek elsodortak volna bennünket, patak ment volna át lelkünk fölött;

٥ 5 وَلَطَغَتِ الْمِيَاهُ العَاتِيَةُ عَلَى أَنْفُسِنَا.

akkor átmentek volna lelkünk fölött a kevély vizek.

٦ 6 مُبَارَكٌ الرَّبُّ الَّذِي لَمْ يَجْعَلْنَا فَرِيسَةً لأَسْنَانِ أَعْدَائِنَا.

Áldva Iegyen az Örökkévaló, ki nem adott bennünket ragadmányul fogaiknak!

٧ 7 نَجَتْ نُفُوسُنَا كَالْعُصْفُورِ مِنْ فَخِّ الصَّيَّادِينَ: انْكَسَرَ الْفَخُّ وَنَجَوْنَا.

Lelkünk mint a madár megmenekült a madarászok tőréből; a tőr eltörött és mi megmenekültünk.

٨ 8 عَوْنُنَا بِاسْمِ الرَّبِّ صَانِعِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ.

Segítségünk az Örökkévaló nevében van, ki égnek és földnek teremtője.