مَتَّى 9
| ثُمَّ رَكِبَ يَسُوعُ الْقَارِبَ، وَعَبَرَ الْبُحَيْرَةَ رَاجِعاً إِلَى بَلْدَتِهِ (كَفْرَنَاحُومَ)، | ١ 1 |
අනන්තරං යීශු ර්නෞකාමාරුහ්ය පුනඃ පාරමාගත්ය නිජග්රාමම් ආයයෞ|
| فَجَاءَهُ بَعْضُهُمْ يَحْمِلُونَ مَشْلُولاً مَطْرُوحاً عَلَى فِرَاشٍ. فَلَمَّا رَأَى يَسُوعُ إِيمَانَهُمْ، قَالَ لِلْمَشْلُولِ: «اِطْمَئِنَّ يَا بُنَيَّ! قَدْ غُفِرَتْ لَكَ خَطَايَاكَ» | ٢ 2 |
තතඃ කතිපයා ජනා ඒකං පක්ෂාඝාතිනං ස්වට්ටෝපරි ශායයිත්වා තත්සමීපම් ආනයන්; තතෝ යීශුස්තේෂාං ප්රතීතිං විඥාය තං පක්ෂාඝාතිනං ජගාද, හේ පුත්ර, සුස්ථිරෝ භව, තව කලුෂස්ය මර්ෂණං ජාතම්|
| فَقَالَ بَعْضُ الْكَتَبَةِ فِي أَنْفُسِهِمْ: «إِنَّهُ يُجَدِّفُ!» | ٣ 3 |
තාං කථාං නිශම්ය කියන්ත උපාධ්යායා මනඃසු චින්තිතවන්ත ඒෂ මනුජ ඊශ්වරං නින්දති|
| وَأَدْرَكَ يَسُوعُ مَا يُفَكِّرُونَ فِيهِ، فَسَأَلَهُمْ: «لِمَاذَا تُفَكِّرُونَ بِالشَّرِّ فِي قُلُوبِكُمْ؟ | ٤ 4 |
තතඃ ස තේෂාම් ඒතාදෘශීං චින්තාං විඥාය කථිතවාන්, යූයං මනඃසු කෘත ඒතාදෘශීං කුචින්තාං කුරුථ?
| أَيُّهُمَا الأَسْهَلُ: أَنْ يُقَالَ: قَدْ غُفِرَتْ لَكَ خَطَايَاكَ، أَمْ أَنْ يُقَالَ: قُمْ وَامْشِ؟ | ٥ 5 |
තව පාපමර්ෂණං ජාතං, යද්වා ත්වමුත්ථාය ගච්ඡ, ද්වයෝරනයෝ ර්වාක්යයෝඃ කිං වාක්යං වක්තුං සුගමං?
| وَلَكِنِّي (قُلْتُ ذَلِكَ) لِكَيْ تَعْلَمُوا أَنَّ لابْنِ الإِنْسَانِ عَلَى الأَرْضِ سُلْطَةَ غُفْرَانِ الْخَطَايَا». عِنْدَئِذٍ قَالَ لِلْمَشْلُولِ: «قُمِ احْمِلْ فِرَاشَكَ، وَاذْهَبْ إِلَى بَيْتِكَ!» | ٦ 6 |
කින්තු මේදින්යාං කලුෂං ක්ෂමිතුං මනුජසුතස්ය සාමර්ථ්යමස්තීති යූයං යථා ජානීථ, තදර්ථං ස තං පක්ෂාඝාතිනං ගදිතවාන්, උත්තිෂ්ඨ, නිජශයනීයං ආදාය ගේහං ගච්ඡ|
| فَقَامَ، وَذَهَبَ إِلَى بَيْتِهِ. | ٧ 7 |
තතඃ ස තත්ක්ෂණාද් උත්ථාය නිජගේහං ප්රස්ථිතවාන්|
| فَلَمَّا رَأَتِ الْجُمُوعُ ذَلِكَ، اسْتَوْلَى عَلَيْهِمِ الْخَوْفُ، وَمَجَّدُوا اللهَ الَّذِي أَعْطَى النَّاسَ مِثْلَ هَذِهِ السُّلْطَةِ. | ٨ 8 |
මානවා ඉත්ථං විලෝක්ය විස්මයං මේනිරේ, ඊශ්වරේණ මානවාය සාමර්ථ්යම් ඊදෘශං දත්තං ඉති කාරණාත් තං ධන්යං බභාෂිරේ ච|
| وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ مَارّاً بِالْقُرْبِ مِنْ مَكْتَبِ جِبَايَةِ الضَّرَائِبِ، رَأَى جَابِياً اسْمُهُ مَتَّى جَالِساً هُنَاكَ. فَقَالَ لَهُ: «اتْبَعْنِي!» فَقَامَ وَتَبِعَهُ. | ٩ 9 |
අනන්තරං යීශුස්තත්ස්ථානාද් ගච්ඡන් ගච්ඡන් කරසංග්රහස්ථානේ සමුපවිෂ්ටං මථිනාමානම් ඒකං මනුජං විලෝක්ය තං බභාෂේ, මම පශ්චාද් ආගච්ඡ, තතඃ ස උත්ථාය තස්ය පශ්චාද් වව්රාජ|
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَسُوعُ مُتَّكِئاً فِي بَيْتِ مَتَّى، حَضَرَ كَثِيرُونَ مِنَ جُبَاةِ الْضَرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ، وَاتَّكَأُوا مَعَ يَسُوعَ وَتَلامِيذِهِ. | ١٠ 10 |
තතඃ පරං යීශෞ ගෘහේ භෝක්තුම් උපවිෂ්ටේ බහවඃ කරසංග්රාහිණඃ කලුෂිණශ්ච මානවා ආගත්ය තේන සාකං තස්ය ශිෂ්යෛශ්ච සාකම් උපවිවිශුඃ|
| وَعِنْدَمَا رَأَى الْفَرِّيسِيُّونَ ذَلِكَ، قَالُوا لِتَلامِيذِهِ: «لِمَاذَا يَأْكُلُ مُعَلِّمُكُمْ مَعَ جُبَاةِ الْضَرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ؟» | ١١ 11 |
ඵිරූශිනස්තද් දෘෂ්ට්වා තස්ය ශිෂ්යාන් බභාෂිරේ, යුෂ්මාකං ගුරුඃ කිං නිමිත්තං කරසංග්රාහිභිඃ කලුෂිභිශ්ච සාකං භුංක්තේ?
| وَإِذْ سَمِعَ يَسُوعُ كَلامَهُمْ، قَالَ: «لا يَحْتَاجُ الأَصِحَّاءُ إِلَى الطَّبِيبِ، بَلِ الْمَرْضَى! | ١٢ 12 |
යීශුස්තත් ශ්රුත්වා තාන් ප්රත්යවදත්, නිරාමයලෝකානාං චිකිත්සකේන ප්රයෝජනං නාස්ති, කින්තු සාමයලෝකානාං ප්රයෝජනමාස්තේ|
| اِذْهَبُوا وَتَعَلَّمُوا مَعْنَى الْقَوْلِ: إِنِّي أَطْلُبُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً. فَإِنِّي مَا جِئْتُ لأَدْعُوَ صَالِحِينَ بَلْ خَاطِئِينَ!» | ١٣ 13 |
අතෝ යූයං යාත්වා වචනස්යාස්යාර්ථං ශික්ෂධ්වම්, දයායාං මේ යථා ප්රීති ර්න තථා යඥකර්ම්මණි| යතෝ(අ)හං ධාර්ම්මිකාන් ආහ්වාතුං නාගතෝ(අ)ස්මි කින්තු මනඃ පරිවර්ත්තයිතුං පාපින ආහ්වාතුම් ආගතෝ(අ)ස්මි|
| ثُمَّ تَقَدَّمَ تَلامِيذُ يُوحَنَّا إِلَى يَسُوعَ يَسْأَلُونَهُ: «لِمَاذَا نَصُومُ نَحْنُ وَالْفَرِّيسِيُّونَ، وَلا يَصُومُ تَلامِيذُكَ؟» | ١٤ 14 |
අනන්තරං යෝහනඃ ශිෂ්යාස්තස්ය සමීපම් ආගත්ය කථයාමාසුඃ, ඵිරූශිනෝ වයඤ්ච පුනඃ පුනරුපවසාමඃ, කින්තු තව ශිෂ්යා නෝපවසන්ති, කුතඃ?
| فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «هَلْ يَقْدِرُ أَهْلُ الْعُرْسِ أَنْ يَحْزَنُوا مَادَامَ الْعَرِيسُ بَيْنَهُمْ؟ وَلَكِنْ، سَتَأْتِي أَيَّامٌ يَكُونُ فِيهَا الْعَرِيسُ قَدْ رُفِعَ مِنْ بَيْنِهِمْ، فَعِنْدَئِذٍ يَصُومُونَ! | ١٥ 15 |
තදා යීශුස්තාන් අවෝචත් යාවත් සඛීනාං සංඞ්ගේ කන්යායා වරස්තිෂ්ඨති, තාවත් කිං තේ විලාපං කර්ත්තුං ශක්ලුවන්ති? කින්තු යදා තේෂාං සංඞ්ගාද් වරං නයන්ති, තාදෘශඃ සමය ආගමිෂ්යති, තදා තේ උපවත්ස්යන්ති|
| لَا أَحَدَ يَرْقَعُ ثَوْباً عَتِيقاً بِقُمَاشٍ جَدِيدٍ، لأَنَّ الرُّقْعَةَ الْجَدِيدَةَ تَنْكَمِشُ، فَتَأْكُلُ مِنَ الثَّوْبِ الْعَتِيقِ، وَيَصِيرُ الْخَرْقُ أَسْوَأَ! | ١٦ 16 |
පුරාතනවසනේ කෝපි නවීනවස්ත්රං න යෝජයති, යස්මාත් තේන යෝජිතේන පුරාතනවසනං ඡිනත්ති තච්ඡිද්රඤ්ච බහුකුත්සිතං දෘශ්යතේ|
| وَلا يَضَعُ النَّاسُ الْخَمْرَ الْجَدِيدَةَ فِي قِرَبٍ عَتِيقَةٍ؛ وَإلَّا، فَإِنَّ الْقِرَبَ تَنْفَجِرُ، فَتُرَاقُ الْخَمْرُ وَتَتْلَفُ الْقِرَبُ. وَلَكِنَّهُمْ يَضَعُونَ الْخَمْرَ الْجَدِيدَةَ فِي قِرَبٍ جَدِيدَةٍ، فَتُحْفَظُ الْخَمْرُ وَالْقِرَبُ مَعاً!» | ١٧ 17 |
අන්යඤ්ච පුරාතනකුත්වාං කෝපි නවානගෝස්තනීරසං න නිදධාති, යස්මාත් තථා කෘතේ කුතූ ර්විදීර්ය්යතේ තේන ගෝස්තනීරසඃ පතති කුතූශ්ච නශ්යති; තස්මාත් නවීනායාං කුත්වාං නවීනෝ ගෝස්තනීරසඃ ස්ථාප්යතේ, තේන ද්වයෝරවනං භවති|
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَقُولُ هَذَا، إِذَا رَئِيسٌ لِلْمَجْمَعِ قَدْ تَقَدَّمَ وَسَجَدَ لَهُ قَائِلاً: | ١٨ 18 |
අපරං තේනෛතත්කථාකථනකාලේ ඒකෝ(අ)ධිපතිස්තං ප්රණම්ය බභාෂේ, මම දුහිතා ප්රායේණෛතාවත්කාලේ මෘතා, තස්මාද් භවානාගත්ය තස්යා ගාත්රේ හස්තමර්පයතු, තේන සා ජීවිෂ්යති|
| «ابْنَتِي الْآنَ مَاتَتْ. وَلَكِنْ تَعَالَ وَالْمُسْهَا بِيَدِكَ فَتَحْيَا» فَقَامَ يَسُوعُ وَتَبِعَهُ وَمَعَهُ تَلامِيذُهُ. | ١٩ 19 |
තදානීං යීශුඃ ශිෂ්යෛඃ සාකම් උත්ථාය තස්ය පශ්චාද් වව්රාජ|
| وَإذَا امْرَأَةٌ مُصَابَةٌ بِنَزِيفٍ دَمَوِيٍّ مُنْذُ اثْنَتَيْ عَشَرَةَ سَنَةً، قَدْ تَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ مِنْ خَلْفٍ، وَلَمَسَتْ طَرَفَ رِدَائِهِ، | ٢٠ 20 |
ඉත්යනන්තරේ ද්වාදශවත්සරාන් යාවත් ප්රදරාමයේන ශීර්ණෛකා නාරී තස්ය පශ්චාද් ආගත්ය තස්ය වසනස්ය ග්රන්ථිං පස්පර්ශ;
| لأَنَّهَا قَالَتْ فِي نَفْسِهَا: «يَكْفِي أَنْ أَلْمَسَ وَلَوْ ثِيَابَهُ لأُشْفَى!» | ٢١ 21 |
යස්මාත් මයා කේවලං තස්ය වසනං ස්පෘෂ්ට්වා ස්වාස්ථ්යං ප්රාප්ස්යතේ, සා නාරීති මනසි නිශ්චිතවතී|
| فَالْتَفَتَ يَسُوعُ وَرَآهَا، فَقَالَ: «اطْمَئِنِّي يَا ابْنَةُ. إِيمَانُكِ قَدْ شَفَاكِ!» فَشُفِيَتِ الْمَرْأَةُ مِنْ تِلْكَ السَّاعَةِ. | ٢٢ 22 |
තතෝ යීශුර්වදනං පරාවර්ත්ත්ය තාං ජගාද, හේ කන්යේ, ත්වං සුස්ථිරා භව, තව විශ්වාසස්ත්වාං ස්වස්ථාමකාර්ෂීත්| ඒතද්වාක්යේ ගදිතඒව සා යෝෂිත් ස්වස්ථාභූත්|
| وَلَمَّا دَخَلَ يَسُوعُ بَيْتَ رَئِيسِ الْمَجْمَعِ، وَرَأَى النَّادِبِينَ بِالْمِزْمَارِ وَالْجَمْعَ فِي اضْطِرَابٍ، | ٢٣ 23 |
අපරං යීශුස්තස්යාධ්යක්ෂස්ය ගේහං ගත්වා වාදකප්රභෘතීන් බහූන් ලෝකාන් ශබ්දායමානාන් විලෝක්ය තාන් අවදත්,
| قَالَ: «انْصَرِفُوا! فَالصَّبِيَّةُ لَمْ تَمُتْ، وَلكِنَّهَا نَائِمَةٌ!» فَضَحِكُوا مِنْهُ. | ٢٤ 24 |
පන්ථානං ත්යජ, කන්යේයං නාම්රියත නිද්රිතාස්තේ; කථාමේතාං ශ්රුත්වා තේ තමුපජහසුඃ|
| فَلَمَّا أُخْرِجَ الْجَمْعُ، دَخَلَ وَأَمْسَكَ بِيَدِ الصَّبِيَّةِ، فَنَهَضَتْ. | ٢٥ 25 |
කින්තු සර්ව්වේෂු බහිෂ්කෘතේෂු සෝ(අ)භ්යන්තරං ගත්වා කන්යායාඃ කරං ධෘතවාන්, තේන සෝදතිෂ්ඨත්;
| وَذَاعَ خَبَرُ ذَلِكَ فِي تِلْكَ الْبِلادِ كُلِّهَا. | ٢٦ 26 |
තතස්තත්කර්ම්මණෝ යශඃ කෘත්ස්නං තං දේශං ව්යාප්තවත්|
| وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ رَاحِلاً مِنْ هُنَاكَ، تَبِعَهُ أَعْمَيَانِ يَصْرُخَانِ قَائِلَيْنِ: «ارْحَمْنَا يَا ابْنَ دَاوُدَ!» | ٢٧ 27 |
තතඃ පරං යීශුස්තස්මාත් ස්ථානාද් යාත්රාං චකාර; තදා හේ දායූදඃ සන්තාන, අස්මාන් දයස්ව, ඉති වදන්තෞ ද්වෞ ජනාවන්ධෞ ප්රෝචෛරාහූයන්තෞ තත්පශ්චාද් වව්රජතුඃ|
| وَعِنْدَ دُخُولِهِ الْبَيْتَ تَقَدَّمَا إِلَيْهِ. فَسَأَلَهُمَا يَسُوعُ: «أَتُؤْمِنَانِ بِأَنِّي أَقْدِرُ أَنْ أَفْعَلَ هَذَا؟» أَجَابَا: «نَعَمْ يَا سَيِّدُ!» | ٢٨ 28 |
තතෝ යීශෞ ගේහමධ්යං ප්රවිෂ්ටං තාවපි තස්ය සමීපම් උපස්ථිතවන්තෞ, තදානීං ස තෞ පෘෂ්ටවාන් කර්ම්මෛතත් කර්ත්තුං මම සාමර්ථ්යම් ආස්තේ, යුවාං කිමිති ප්රතීථඃ? තදා තෞ ප්රත්යූචතුඃ, සත්යං ප්රභෝ|
| فَلَمَسَ أَعْيُنَهُمَا قَائِلاً: «لِيَكُنْ لَكُمَا بِحَسَبِ إِيمَانِكُمَا!» | ٢٩ 29 |
තදානීං ස තයෝ ර්ලෝචනානි ස්පෘශන් බභාෂේ, යුවයෝඃ ප්රතීත්යනුසාරාද් යුවයෝ ර්මඞ්ගලං භූයාත්| තේන තත්ක්ෂණාත් තයෝ ර්නේත්රාණි ප්රසන්නාන්යභවන්,
| فَانْفَتَحَتْ أَعْيُنُهُمَا. وَأَنْذَرَهُمَا يَسُوعُ بِشِدَّةٍ قَائِلاً: «اِنْتَبِهَا! لَا تُخْبِرَا أَحَداً!» | ٣٠ 30 |
පශ්චාද් යීශුස්තෞ දෘඪමාඥාප්ය ජගාද, අවධත්තම් ඒතාං කථාං කෝපි මනුජෝ ම ජානීයාත්|
| وَلَكِنَّهُمَا انْطَلَقَا وَأَذَاعَا صِيتَهُ فِي تِلْكَ الْبِلادِ كُلِّهَا. | ٣١ 31 |
කින්තු තෞ ප්රස්ථාය තස්මින් කෘත්ස්නේ දේශේ තස්ය කීර්ත්තිං ප්රකාශයාමාසතුඃ|
| وَمَا إِنْ خَرَجَا، حَتَّى جَاءَهُ بَعْضُهُمْ بِأَخْرَسَ يَسْكُنُهُ شَيْطَانٌ. | ٣٢ 32 |
අපරං තෞ බහිර්යාත ඒතස්මින්නන්තරේ මනුජා ඒකං භූතග්රස්තමූකං තස්ය සමීපම් ආනීතවන්තඃ|
| فَلَمَّا طُرِدَ الشَّيْطَانُ، تَكَلَّمَ الأَخْرَسُ. فَتَعَجَّبَتِ الْجُمُوعُ، وَقَالُوا: «لَمْ نُشَاهِدْ مِثْلَ هَذَا قَطُّ فِي إِسْرَائِيلَ». | ٣٣ 33 |
තේන භූතේ ත්යාජිතේ ස මූකඃ කථාං කථයිතුං ප්රාරභත, තේන ජනා විස්මයං විඥාය කථයාමාසුඃ, ඉස්රායේලෝ වංශේ කදාපි නේදෘගදෘශ්යත;
| أَمَّا الْفَرِّيسِيُّونَ فَقَالُوا: «إِنَّهُ يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِرَئِيسِ الشَّيَاطِينِ!». | ٣٤ 34 |
කින්තු ඵිරූශිනඃ කථයාඤ්චක්රුඃ භූතාධිපතිනා ස භූතාන් ත්යාජයති|
| وَأَخَذَ يَسُوعُ يَتَنَقَّلُ فِي الْمُدُنِ وَالْقُرَى كُلِّهَا، يُعَلِّمُ فِي مَجَامِعِ الْيَهُودِ وَيُنَادِي بِبِشَارَةِ الْمَلَكُوتِ، وَيَشْفِي كُلَّ مَرَضٍ وَعِلَّةٍ. | ٣٥ 35 |
තතඃ පරං යීශුස්තේෂාං භජනභවන උපදිශන් රාජ්යස්ය සුසංවාදං ප්රචාරයන් ලෝකානාං යස්ය ය ආමයෝ යා ච පීඩාසීත්, තාන් ශමයන් ශමයංශ්ච සර්ව්වාණි නගරාණි ග්රාමාංශ්ච බභ්රාම|
| وَعِنْدَمَا رَأَى الْجُمُوعَ، أَخَذَتْهُ الشَّفَقَةُ عَلَيْهِمْ، إِذْ كَانُوا مُعَذَّبِينَ وَمُشَرَّدِينَ كَغَنَمٍ لَا رَاعِيَ لَهَا. | ٣٦ 36 |
අන්යඤ්ච මනුජාන් ව්යාකුලාන් අරක්ෂකමේෂානිව ච ත්යක්තාන් නිරීක්ෂ්ය තේෂු කාරුණිකඃ සන් ශිෂ්යාන් අවදත්,
| عِنْدَئِذٍ قَالَ لِتَلامِيذِهِ: «الْحَصَادُ كَثِيرٌ، وَالْعُمَّالُ قَلِيلُونَ. | ٣٧ 37 |
ශස්යානි ප්රචුරාණි සන්ති, කින්තු ඡේත්තාරඃ ස්තෝකාඃ|
| فَاطْلُبُوا مِنْ رَبِّ الْحَصَادِ أَنْ يُرْسِلَ عُمَّالاً إِلَى حَصَادِهِ!» | ٣٨ 38 |
ක්ෂේත්රං ප්රත්යපරාන් ඡේදකාන් ප්රහේතුං ශස්යස්වාමිනං ප්රාර්ථයධ්වම්|
