مَتَّى 9
| ثُمَّ رَكِبَ يَسُوعُ الْقَارِبَ، وَعَبَرَ الْبُحَيْرَةَ رَاجِعاً إِلَى بَلْدَتِهِ (كَفْرَنَاحُومَ)، | ١ 1 |
អនន្តរំ យីឝុ រ្នៅកាមារុហ្យ បុនះ បារមាគត្យ និជគ្រាមម៑ អាយយៅ។
| فَجَاءَهُ بَعْضُهُمْ يَحْمِلُونَ مَشْلُولاً مَطْرُوحاً عَلَى فِرَاشٍ. فَلَمَّا رَأَى يَسُوعُ إِيمَانَهُمْ، قَالَ لِلْمَشْلُولِ: «اِطْمَئِنَّ يَا بُنَيَّ! قَدْ غُفِرَتْ لَكَ خَطَايَاكَ» | ٢ 2 |
តតះ កតិបយា ជនា ឯកំ បក្ឞាឃាតិនំ ស្វដ្ដោបរិ ឝាយយិត្វា តត្សមីបម៑ អានយន៑; តតោ យីឝុស្តេឞាំ ប្រតីតិំ វិជ្ញាយ តំ បក្ឞាឃាតិនំ ជគាទ, ហេ បុត្រ, សុស្ថិរោ ភវ, តវ កលុឞស្យ មឞ៌ណំ ជាតម៑។
| فَقَالَ بَعْضُ الْكَتَبَةِ فِي أَنْفُسِهِمْ: «إِنَّهُ يُجَدِّفُ!» | ٣ 3 |
តាំ កថាំ និឝម្យ កិយន្ត ឧបាធ្យាយា មនះសុ ចិន្តិតវន្ត ឯឞ មនុជ ឦឝ្វរំ និន្ទតិ។
| وَأَدْرَكَ يَسُوعُ مَا يُفَكِّرُونَ فِيهِ، فَسَأَلَهُمْ: «لِمَاذَا تُفَكِّرُونَ بِالشَّرِّ فِي قُلُوبِكُمْ؟ | ٤ 4 |
តតះ ស តេឞាម៑ ឯតាទ្ឫឝីំ ចិន្តាំ វិជ្ញាយ កថិតវាន៑, យូយំ មនះសុ ក្ឫត ឯតាទ្ឫឝីំ កុចិន្តាំ កុរុថ?
| أَيُّهُمَا الأَسْهَلُ: أَنْ يُقَالَ: قَدْ غُفِرَتْ لَكَ خَطَايَاكَ، أَمْ أَنْ يُقَالَ: قُمْ وَامْشِ؟ | ٥ 5 |
តវ បាបមឞ៌ណំ ជាតំ, យទ្វា ត្វមុត្ថាយ គច្ឆ, ទ្វយោរនយោ រ្វាក្យយោះ កិំ វាក្យំ វក្តុំ សុគមំ?
| وَلَكِنِّي (قُلْتُ ذَلِكَ) لِكَيْ تَعْلَمُوا أَنَّ لابْنِ الإِنْسَانِ عَلَى الأَرْضِ سُلْطَةَ غُفْرَانِ الْخَطَايَا». عِنْدَئِذٍ قَالَ لِلْمَشْلُولِ: «قُمِ احْمِلْ فِرَاشَكَ، وَاذْهَبْ إِلَى بَيْتِكَ!» | ٦ 6 |
កិន្តុ មេទិន្យាំ កលុឞំ ក្ឞមិតុំ មនុជសុតស្យ សាមត៌្ហ្យមស្តីតិ យូយំ យថា ជានីថ, តទត៌្ហំ ស តំ បក្ឞាឃាតិនំ គទិតវាន៑, ឧត្តិឞ្ឋ, និជឝយនីយំ អាទាយ គេហំ គច្ឆ។
| فَقَامَ، وَذَهَبَ إِلَى بَيْتِهِ. | ٧ 7 |
តតះ ស តត្ក្ឞណាទ៑ ឧត្ថាយ និជគេហំ ប្រស្ថិតវាន៑។
| فَلَمَّا رَأَتِ الْجُمُوعُ ذَلِكَ، اسْتَوْلَى عَلَيْهِمِ الْخَوْفُ، وَمَجَّدُوا اللهَ الَّذِي أَعْطَى النَّاسَ مِثْلَ هَذِهِ السُّلْطَةِ. | ٨ 8 |
មានវា ឥត្ថំ វិលោក្យ វិស្មយំ មេនិរេ, ឦឝ្វរេណ មានវាយ សាមត៌្ហ្យម៑ ឦទ្ឫឝំ ទត្តំ ឥតិ ការណាត៑ តំ ធន្យំ ពភាឞិរេ ច។
| وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ مَارّاً بِالْقُرْبِ مِنْ مَكْتَبِ جِبَايَةِ الضَّرَائِبِ، رَأَى جَابِياً اسْمُهُ مَتَّى جَالِساً هُنَاكَ. فَقَالَ لَهُ: «اتْبَعْنِي!» فَقَامَ وَتَبِعَهُ. | ٩ 9 |
អនន្តរំ យីឝុស្តត្ស្ថានាទ៑ គច្ឆន៑ គច្ឆន៑ ករសំគ្រហស្ថានេ សមុបវិឞ្ដំ មថិនាមានម៑ ឯកំ មនុជំ វិលោក្យ តំ ពភាឞេ, មម បឝ្ចាទ៑ អាគច្ឆ, តតះ ស ឧត្ថាយ តស្យ បឝ្ចាទ៑ វវ្រាជ។
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَسُوعُ مُتَّكِئاً فِي بَيْتِ مَتَّى، حَضَرَ كَثِيرُونَ مِنَ جُبَاةِ الْضَرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ، وَاتَّكَأُوا مَعَ يَسُوعَ وَتَلامِيذِهِ. | ١٠ 10 |
តតះ បរំ យីឝៅ គ្ឫហេ ភោក្តុម៑ ឧបវិឞ្ដេ ពហវះ ករសំគ្រាហិណះ កលុឞិណឝ្ច មានវា អាគត្យ តេន សាកំ តស្យ ឝិឞ្យៃឝ្ច សាកម៑ ឧបវិវិឝុះ។
| وَعِنْدَمَا رَأَى الْفَرِّيسِيُّونَ ذَلِكَ، قَالُوا لِتَلامِيذِهِ: «لِمَاذَا يَأْكُلُ مُعَلِّمُكُمْ مَعَ جُبَاةِ الْضَرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ؟» | ١١ 11 |
ផិរូឝិនស្តទ៑ ទ្ឫឞ្ដ្វា តស្យ ឝិឞ្យាន៑ ពភាឞិរេ, យុឞ្មាកំ គុរុះ កិំ និមិត្តំ ករសំគ្រាហិភិះ កលុឞិភិឝ្ច សាកំ ភុំក្តេ?
| وَإِذْ سَمِعَ يَسُوعُ كَلامَهُمْ، قَالَ: «لا يَحْتَاجُ الأَصِحَّاءُ إِلَى الطَّبِيبِ، بَلِ الْمَرْضَى! | ١٢ 12 |
យីឝុស្តត៑ ឝ្រុត្វា តាន៑ ប្រត្យវទត៑, និរាមយលោកានាំ ចិកិត្សកេន ប្រយោជនំ នាស្តិ, កិន្តុ សាមយលោកានាំ ប្រយោជនមាស្តេ។
| اِذْهَبُوا وَتَعَلَّمُوا مَعْنَى الْقَوْلِ: إِنِّي أَطْلُبُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً. فَإِنِّي مَا جِئْتُ لأَدْعُوَ صَالِحِينَ بَلْ خَاطِئِينَ!» | ١٣ 13 |
អតោ យូយំ យាត្វា វចនស្យាស្យាត៌្ហំ ឝិក្ឞធ្វម៑, ទយាយាំ មេ យថា ប្រីតិ រ្ន តថា យជ្ញកម៌្មណិ។ យតោៜហំ ធាម៌្មិកាន៑ អាហ្វាតុំ នាគតោៜស្មិ កិន្តុ មនះ បរិវត៌្តយិតុំ បាបិន អាហ្វាតុម៑ អាគតោៜស្មិ។
| ثُمَّ تَقَدَّمَ تَلامِيذُ يُوحَنَّا إِلَى يَسُوعَ يَسْأَلُونَهُ: «لِمَاذَا نَصُومُ نَحْنُ وَالْفَرِّيسِيُّونَ، وَلا يَصُومُ تَلامِيذُكَ؟» | ١٤ 14 |
អនន្តរំ យោហនះ ឝិឞ្យាស្តស្យ សមីបម៑ អាគត្យ កថយាមាសុះ, ផិរូឝិនោ វយញ្ច បុនះ បុនរុបវសាមះ, កិន្តុ តវ ឝិឞ្យា នោបវសន្តិ, កុតះ?
| فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «هَلْ يَقْدِرُ أَهْلُ الْعُرْسِ أَنْ يَحْزَنُوا مَادَامَ الْعَرِيسُ بَيْنَهُمْ؟ وَلَكِنْ، سَتَأْتِي أَيَّامٌ يَكُونُ فِيهَا الْعَرِيسُ قَدْ رُفِعَ مِنْ بَيْنِهِمْ، فَعِنْدَئِذٍ يَصُومُونَ! | ١٥ 15 |
តទា យីឝុស្តាន៑ អវោចត៑ យាវត៑ សខីនាំ សំង្គេ កន្យាយា វរស្តិឞ្ឋតិ, តាវត៑ កិំ តេ វិលាបំ កត៌្តុំ ឝក្លុវន្តិ? កិន្តុ យទា តេឞាំ សំង្គាទ៑ វរំ នយន្តិ, តាទ្ឫឝះ សមយ អាគមិឞ្យតិ, តទា តេ ឧបវត្ស្យន្តិ។
| لَا أَحَدَ يَرْقَعُ ثَوْباً عَتِيقاً بِقُمَاشٍ جَدِيدٍ، لأَنَّ الرُّقْعَةَ الْجَدِيدَةَ تَنْكَمِشُ، فَتَأْكُلُ مِنَ الثَّوْبِ الْعَتِيقِ، وَيَصِيرُ الْخَرْقُ أَسْوَأَ! | ١٦ 16 |
បុរាតនវសនេ កោបិ នវីនវស្ត្រំ ន យោជយតិ, យស្មាត៑ តេន យោជិតេន បុរាតនវសនំ ឆិនត្តិ តច្ឆិទ្រញ្ច ពហុកុត្សិតំ ទ្ឫឝ្យតេ។
| وَلا يَضَعُ النَّاسُ الْخَمْرَ الْجَدِيدَةَ فِي قِرَبٍ عَتِيقَةٍ؛ وَإلَّا، فَإِنَّ الْقِرَبَ تَنْفَجِرُ، فَتُرَاقُ الْخَمْرُ وَتَتْلَفُ الْقِرَبُ. وَلَكِنَّهُمْ يَضَعُونَ الْخَمْرَ الْجَدِيدَةَ فِي قِرَبٍ جَدِيدَةٍ، فَتُحْفَظُ الْخَمْرُ وَالْقِرَبُ مَعاً!» | ١٧ 17 |
អន្យញ្ច បុរាតនកុត្វាំ កោបិ នវានគោស្តនីរសំ ន និទធាតិ, យស្មាត៑ តថា ក្ឫតេ កុតូ រ្វិទីយ៌្យតេ តេន គោស្តនីរសះ បតតិ កុតូឝ្ច នឝ្យតិ; តស្មាត៑ នវីនាយាំ កុត្វាំ នវីនោ គោស្តនីរសះ ស្ថាប្យតេ, តេន ទ្វយោរវនំ ភវតិ។
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَقُولُ هَذَا، إِذَا رَئِيسٌ لِلْمَجْمَعِ قَدْ تَقَدَّمَ وَسَجَدَ لَهُ قَائِلاً: | ١٨ 18 |
អបរំ តេនៃតត្កថាកថនកាលេ ឯកោៜធិបតិស្តំ ប្រណម្យ ពភាឞេ, មម ទុហិតា ប្រាយេណៃតាវត្កាលេ ម្ឫតា, តស្មាទ៑ ភវានាគត្យ តស្យា គាត្រេ ហស្តមប៌យតុ, តេន សា ជីវិឞ្យតិ។
| «ابْنَتِي الْآنَ مَاتَتْ. وَلَكِنْ تَعَالَ وَالْمُسْهَا بِيَدِكَ فَتَحْيَا» فَقَامَ يَسُوعُ وَتَبِعَهُ وَمَعَهُ تَلامِيذُهُ. | ١٩ 19 |
តទានីំ យីឝុះ ឝិឞ្យៃះ សាកម៑ ឧត្ថាយ តស្យ បឝ្ចាទ៑ វវ្រាជ។
| وَإذَا امْرَأَةٌ مُصَابَةٌ بِنَزِيفٍ دَمَوِيٍّ مُنْذُ اثْنَتَيْ عَشَرَةَ سَنَةً، قَدْ تَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ مِنْ خَلْفٍ، وَلَمَسَتْ طَرَفَ رِدَائِهِ، | ٢٠ 20 |
ឥត្យនន្តរេ ទ្វាទឝវត្សរាន៑ យាវត៑ ប្រទរាមយេន ឝីណ៌ៃកា នារី តស្យ បឝ្ចាទ៑ អាគត្យ តស្យ វសនស្យ គ្រន្ថិំ បស្បឝ៌;
| لأَنَّهَا قَالَتْ فِي نَفْسِهَا: «يَكْفِي أَنْ أَلْمَسَ وَلَوْ ثِيَابَهُ لأُشْفَى!» | ٢١ 21 |
យស្មាត៑ មយា កេវលំ តស្យ វសនំ ស្ប្ឫឞ្ដ្វា ស្វាស្ថ្យំ ប្រាប្ស្យតេ, សា នារីតិ មនសិ និឝ្ចិតវតី។
| فَالْتَفَتَ يَسُوعُ وَرَآهَا، فَقَالَ: «اطْمَئِنِّي يَا ابْنَةُ. إِيمَانُكِ قَدْ شَفَاكِ!» فَشُفِيَتِ الْمَرْأَةُ مِنْ تِلْكَ السَّاعَةِ. | ٢٢ 22 |
តតោ យីឝុវ៌ទនំ បរាវត៌្ត្យ តាំ ជគាទ, ហេ កន្យេ, ត្វំ សុស្ថិរា ភវ, តវ វិឝ្វាសស្ត្វាំ ស្វស្ថាមកាឞ៌ីត៑។ ឯតទ្វាក្យេ គទិតឯវ សា យោឞិត៑ ស្វស្ថាភូត៑។
| وَلَمَّا دَخَلَ يَسُوعُ بَيْتَ رَئِيسِ الْمَجْمَعِ، وَرَأَى النَّادِبِينَ بِالْمِزْمَارِ وَالْجَمْعَ فِي اضْطِرَابٍ، | ٢٣ 23 |
អបរំ យីឝុស្តស្យាធ្យក្ឞស្យ គេហំ គត្វា វាទកប្រភ្ឫតីន៑ ពហូន៑ លោកាន៑ ឝព្ទាយមានាន៑ វិលោក្យ តាន៑ អវទត៑,
| قَالَ: «انْصَرِفُوا! فَالصَّبِيَّةُ لَمْ تَمُتْ، وَلكِنَّهَا نَائِمَةٌ!» فَضَحِكُوا مِنْهُ. | ٢٤ 24 |
បន្ថានំ ត្យជ, កន្យេយំ នាម្រិយត និទ្រិតាស្តេ; កថាមេតាំ ឝ្រុត្វា តេ តមុបជហសុះ។
| فَلَمَّا أُخْرِجَ الْجَمْعُ، دَخَلَ وَأَمْسَكَ بِيَدِ الصَّبِيَّةِ، فَنَهَضَتْ. | ٢٥ 25 |
កិន្តុ សវ៌្វេឞុ ពហិឞ្ក្ឫតេឞុ សោៜភ្យន្តរំ គត្វា កន្យាយាះ ករំ ធ្ឫតវាន៑, តេន សោទតិឞ្ឋត៑;
| وَذَاعَ خَبَرُ ذَلِكَ فِي تِلْكَ الْبِلادِ كُلِّهَا. | ٢٦ 26 |
តតស្តត្កម៌្មណោ យឝះ ក្ឫត្ស្នំ តំ ទេឝំ វ្យាប្តវត៑។
| وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ رَاحِلاً مِنْ هُنَاكَ، تَبِعَهُ أَعْمَيَانِ يَصْرُخَانِ قَائِلَيْنِ: «ارْحَمْنَا يَا ابْنَ دَاوُدَ!» | ٢٧ 27 |
តតះ បរំ យីឝុស្តស្មាត៑ ស្ថានាទ៑ យាត្រាំ ចការ; តទា ហេ ទាយូទះ សន្តាន, អស្មាន៑ ទយស្វ, ឥតិ វទន្តៅ ទ្វៅ ជនាវន្ធៅ ប្រោចៃរាហូយន្តៅ តត្បឝ្ចាទ៑ វវ្រជតុះ។
| وَعِنْدَ دُخُولِهِ الْبَيْتَ تَقَدَّمَا إِلَيْهِ. فَسَأَلَهُمَا يَسُوعُ: «أَتُؤْمِنَانِ بِأَنِّي أَقْدِرُ أَنْ أَفْعَلَ هَذَا؟» أَجَابَا: «نَعَمْ يَا سَيِّدُ!» | ٢٨ 28 |
តតោ យីឝៅ គេហមធ្យំ ប្រវិឞ្ដំ តាវបិ តស្យ សមីបម៑ ឧបស្ថិតវន្តៅ, តទានីំ ស តៅ ប្ឫឞ្ដវាន៑ កម៌្មៃតត៑ កត៌្តុំ មម សាមត៌្ហ្យម៑ អាស្តេ, យុវាំ កិមិតិ ប្រតីថះ? តទា តៅ ប្រត្យូចតុះ, សត្យំ ប្រភោ។
| فَلَمَسَ أَعْيُنَهُمَا قَائِلاً: «لِيَكُنْ لَكُمَا بِحَسَبِ إِيمَانِكُمَا!» | ٢٩ 29 |
តទានីំ ស តយោ រ្លោចនានិ ស្ប្ឫឝន៑ ពភាឞេ, យុវយោះ ប្រតីត្យនុសារាទ៑ យុវយោ រ្មង្គលំ ភូយាត៑។ តេន តត្ក្ឞណាត៑ តយោ រ្នេត្រាណិ ប្រសន្នាន្យភវន៑,
| فَانْفَتَحَتْ أَعْيُنُهُمَا. وَأَنْذَرَهُمَا يَسُوعُ بِشِدَّةٍ قَائِلاً: «اِنْتَبِهَا! لَا تُخْبِرَا أَحَداً!» | ٣٠ 30 |
បឝ្ចាទ៑ យីឝុស្តៅ ទ្ឫឍមាជ្ញាប្យ ជគាទ, អវធត្តម៑ ឯតាំ កថាំ កោបិ មនុជោ ម ជានីយាត៑។
| وَلَكِنَّهُمَا انْطَلَقَا وَأَذَاعَا صِيتَهُ فِي تِلْكَ الْبِلادِ كُلِّهَا. | ٣١ 31 |
កិន្តុ តៅ ប្រស្ថាយ តស្មិន៑ ក្ឫត្ស្នេ ទេឝេ តស្យ កីត៌្តិំ ប្រកាឝយាមាសតុះ។
| وَمَا إِنْ خَرَجَا، حَتَّى جَاءَهُ بَعْضُهُمْ بِأَخْرَسَ يَسْكُنُهُ شَيْطَانٌ. | ٣٢ 32 |
អបរំ តៅ ពហិយ៌ាត ឯតស្មិន្នន្តរេ មនុជា ឯកំ ភូតគ្រស្តមូកំ តស្យ សមីបម៑ អានីតវន្តះ។
| فَلَمَّا طُرِدَ الشَّيْطَانُ، تَكَلَّمَ الأَخْرَسُ. فَتَعَجَّبَتِ الْجُمُوعُ، وَقَالُوا: «لَمْ نُشَاهِدْ مِثْلَ هَذَا قَطُّ فِي إِسْرَائِيلَ». | ٣٣ 33 |
តេន ភូតេ ត្យាជិតេ ស មូកះ កថាំ កថយិតុំ ប្រារភត, តេន ជនា វិស្មយំ វិជ្ញាយ កថយាមាសុះ, ឥស្រាយេលោ វំឝេ កទាបិ នេទ្ឫគទ្ឫឝ្យត;
| أَمَّا الْفَرِّيسِيُّونَ فَقَالُوا: «إِنَّهُ يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِرَئِيسِ الشَّيَاطِينِ!». | ٣٤ 34 |
កិន្តុ ផិរូឝិនះ កថយាញ្ចក្រុះ ភូតាធិបតិនា ស ភូតាន៑ ត្យាជយតិ។
| وَأَخَذَ يَسُوعُ يَتَنَقَّلُ فِي الْمُدُنِ وَالْقُرَى كُلِّهَا، يُعَلِّمُ فِي مَجَامِعِ الْيَهُودِ وَيُنَادِي بِبِشَارَةِ الْمَلَكُوتِ، وَيَشْفِي كُلَّ مَرَضٍ وَعِلَّةٍ. | ٣٥ 35 |
តតះ បរំ យីឝុស្តេឞាំ ភជនភវន ឧបទិឝន៑ រាជ្យស្យ សុសំវាទំ ប្រចារយន៑ លោកានាំ យស្យ យ អាមយោ យា ច បីឌាសីត៑, តាន៑ ឝមយន៑ ឝមយំឝ្ច សវ៌្វាណិ នគរាណិ គ្រាមាំឝ្ច ពភ្រាម។
| وَعِنْدَمَا رَأَى الْجُمُوعَ، أَخَذَتْهُ الشَّفَقَةُ عَلَيْهِمْ، إِذْ كَانُوا مُعَذَّبِينَ وَمُشَرَّدِينَ كَغَنَمٍ لَا رَاعِيَ لَهَا. | ٣٦ 36 |
អន្យញ្ច មនុជាន៑ វ្យាកុលាន៑ អរក្ឞកមេឞានិវ ច ត្យក្តាន៑ និរីក្ឞ្យ តេឞុ ការុណិកះ សន៑ ឝិឞ្យាន៑ អវទត៑,
| عِنْدَئِذٍ قَالَ لِتَلامِيذِهِ: «الْحَصَادُ كَثِيرٌ، وَالْعُمَّالُ قَلِيلُونَ. | ٣٧ 37 |
ឝស្យានិ ប្រចុរាណិ សន្តិ, កិន្តុ ឆេត្តារះ ស្តោកាះ។
| فَاطْلُبُوا مِنْ رَبِّ الْحَصَادِ أَنْ يُرْسِلَ عُمَّالاً إِلَى حَصَادِهِ!» | ٣٨ 38 |
ក្ឞេត្រំ ប្រត្យបរាន៑ ឆេទកាន៑ ប្រហេតុំ ឝស្យស្វាមិនំ ប្រាត៌្ហយធ្វម៑។
