مَتَّى 26
| وَلَمَّا أَنْهَى يَسُوعُ هَذِهِ الأَقْوَالَ كُلَّهَا، قَالَ لِتَلامِيذِهِ: | ١ 1 |
ยีศุเรตานฺ ปฺรสฺตาวานฺ สมาปฺย ศิษฺยานูเจ,
| «أَنْتُمْ تَعْرِفُونَ أَنَّهُ بَعْدَ يَوْمَيْنِ يَأْتِي الْفِصْحُ، وَسَوْفَ يُسَلَّمُ ابْنُ الإِنْسَانِ لِيُصْلَبَ». | ٢ 2 |
ยุษฺมาภิ รฺชฺญาตํ ทินทฺวยาตฺ ปรํ นิสฺตารมห อุปสฺถาสฺยติ, ตตฺร มนุชสุต: กฺรุเศน หนฺตุํ ปรกเรษุ สมรฺปิษฺยเตฯ
| وَعِنْدَئِذٍ اجْتَمَعَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَشُيُوخُ الشَّعْبِ فِي دَارِ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ الْمَدْعُوِّ قَيَافَا، | ٣ 3 |
ตต: ปรํ ปฺรธานยาชกาธฺยาปกปฺราญฺจ: กิยผานามฺโน มหายาชกสฺยาฏฺฏาลิกายำ มิลิตฺวา
| وَتَآمَرُوا لِيَقْبِضُوا عَلَى يَسُوعَ بِمَكْرٍ وَيَقْتُلُوهُ. | ٤ 4 |
เกโนปาเยน ยีศุํ ธฺฤตฺวา หนฺตุํ ศกฺนุยุริติ มนฺตฺรยาญฺจกฺรุ: ฯ
| وَلَكِنَّهُمْ قَالُوا: «لا نَفْعَلُ ذَلِكَ فِي الْعِيدِ، لِئَلّا يَحْدُثَ اضْطِرَابٌ بَيْنَ الشَّعْبِ!» | ٥ 5 |
กินฺตุ ไตรุกฺตํ มหกาเล น ธรฺตฺตวฺย: , ธฺฤเต ปฺรชานำ กลเหน ภวิตุํ ศกฺยเตฯ
| وَإِذْ كَانَ يَسُوعُ فِي بَيْتِ عَنْيَا عِنْدَ سِمْعَانَ الأَبْرَصِ، | ٦ 6 |
ตโต ไพถนิยาปุเร ศิโมนาขฺยสฺย กุษฺฐิโน เวศฺมนิ ยีเศา ติษฺฐติ
| جَاءَتْ إِلَيْهِ امْرَأَةٌ تَحْمِلُ قَارُورَةَ عِطْرٍ غَالِي الثَّمَنِ، وَسَكَبَتْهُ عَلَى رَأْسِهِ وَهُوَ مُتَّكِىءٌ. | ٧ 7 |
กาจน โยษา เศฺวโตปลภาชเนน มหารฺฆฺยํ สุคนฺธิ ไตลมานีย โภชนาโยปวิศตสฺตสฺย ศิโรภฺยเษจตฺฯ
| فَاسْتَاءَ التَّلامِيذُ لَمَّا رَأَوْا ذَلِكَ، وَقَالُوا: «لِمَاذَا هَذَا التَّبْذِيرُ؟ | ٨ 8 |
กินฺตุ ตทาโลกฺย ตจฺฉิไษฺย: กุปิไตรุกฺตํ, กุต อิตฺถมปวฺยยเต?
| فَقَدْ كَانَ يُمْكِنُ أَنْ يُبَاعَ هَذَا الْعِطْرُ بِمَالٍ كَثِيرٍ، وَيُوْهَبَ الثَّمَنُ لِلْفُقَرَاءِ؟» | ٩ 9 |
เจทิทํ วฺยเกฺรษฺยต, ตรฺหิ ภูริมูลฺยํ ปฺราปฺย ทริเทฺรโภฺย วฺยตาริษฺยตฯ
| وَإِذْ عَلِمَ يَسُوعُ بِذلِكَ، قَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تُضَايِقُونَ هَذِهِ الْمَرْأَةَ؟ إِنَّهَا عَمِلَتْ بِي عَمَلاً حَسَناً. | ١٠ 10 |
ยีศุนา ตทวคตฺย เต สมุทิตา: , โยษาเมนำ กุโต ทุ: ขินีํ กุรุถ, สา มำ ปฺรติ สาธุ กรฺมฺมาการฺษีตฺฯ
| فَإِنَّ الْفُقَرَاءَ عِنْدَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ؛ أَمَّا أَنَا فَلَنْ أَكُونَ عِنْدَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ. | ١١ 11 |
ยุษฺมากมํ สมีเป ทริทฺรา: สตตเมวาสเต, กินฺตุ ยุษฺมากมนฺติเกหํ นาเส สตตํฯ
| فَإِنَّهَا إِذْ سَكَبَتِ الْعِطْرَ عَلَى جِسْمِي، فَقَدْ فَعَلَتْ ذَلِكَ إِعْدَاداً لِدَفْنِي. | ١٢ 12 |
สา มม กาโยปริ สุคนฺธิไตลํ สิกฺตฺวา มม ศฺมศานทานกรฺมฺมาการฺษีตฺฯ
| وَالْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ حَيْثُ يُنَادَى بِهَذَا الإِنْجِيلِ فِي الْعَالَمِ أَجْمَعَ، يُحَدَّثُ أَيْضاً بِمَا عَمِلَتْهُ هَذِهِ الْمَرْأَةُ، إِحْيَاءً لِذِكْرِهَا». | ١٣ 13 |
อโตหํ ยุษฺมานฺ ตถฺยํ วทามิ สรฺวฺวสฺมินฺ ชคติ ยตฺร ยไตฺรษ สุสมาจาร: ปฺรจาริษฺยเต, ตตฺร ตไตฺรตสฺยา นารฺยฺยา: สฺมรณารฺถมฺ กรฺมฺเมทํ ปฺรจาริษฺยเตฯ
| عِنْدَئِذٍ ذَهَبَ وَاحِدٌ مِنَ الاِثْنَيْ عَشَرَ، وَهُوَ الْمَدْعُوُّ يَهُوذَا الإِسْخَرْيُوطِيُّ، إِلَى رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ، | ١٤ 14 |
ตโต ทฺวาทศศิษฺยาณามฺ อีษฺกริโยตียยิหูทานามก เอก: ศิษฺย: ปฺรธานยาชกานามนฺติกํ คตฺวา กถิตวานฺ,
| وَقَالَ: «كَمْ تُعْطُونَنِي لأُسَلِّمَهُ إِلَيْكُمْ؟» فَوَزَنُوا لَهُ ثَلاثِينَ قِطْعَةً مِنَ الْفِضَّةِ. | ١٥ 15 |
ยทิ ยุษฺมากํ กเรษุ ยีศุํ สมรฺปยามิ, ตรฺหิ กึ ทาสฺยถ? ตทานีํ เต ตไสฺม ตฺรึศนฺมุทฺรา ทาตุํ สฺถิรีกฺฤตวนฺต: ฯ
| وَمِنْ ذَلِكَ الْوَقْتِ، أَخَذَ يَهُوذَا يَتَرَقَّبُ الْفُرْصَةَ لِتَسْلِيمِهِ. | ١٦ 16 |
ส ตทารภฺย ตํ ปรกเรษุ สมรฺปยิตุํ สุโยคํ เจษฺฏิตวานฺฯ
| وَفِي الْيَوْمِ الأَوَّلِ مِنْ أَيَّامِ الْفَطِيرِ، تَقَدَّمَ التَّلامِيذُ إِلَى يَسُوعَ يَسْأَلُونَ: «أَيْنَ تُرِيدُ أَنْ نُجَهِّزَ لَكَ الْفِصْحَ لِتَأْكُلَ؟» | ١٧ 17 |
อนนฺตรํ กิณฺวศูนฺยปูปปรฺวฺวณ: ปฺรถเมหฺนิ ศิษฺยา ยีศุมฺ อุปคตฺย ปปฺรจฺฉุ: ภวตฺกฺฤเต กุตฺร วยํ นิสฺตารมหโภชฺยมฺ อาโยชยิษฺยาม: ? ภวต: เกจฺฉา?
| أَجَابَهُمْ: «اُدْخُلُوا الْمَدِينَةَ، وَاذْهَبُوا إِلَى فُلانٍ وَقُولُوا لَهُ: الْمُعَلِّمُ يَقُولُ إِنَّ سَاعَتِي قَدِ اقْتَرَبَتْ، وَعِنْدَكَ سَأَعْمَلُ الْفِصْحَ مَعَ تَلامِيذِي». | ١٨ 18 |
ตทา ส คทิตวานฺ, มเธฺยนครมมุกปุํส: สมีปํ วฺรชิตฺวา วทต, คุรุ รฺคทิตวานฺ, มตฺกาล: สวิธ: , สห ศิไษฺยสฺตฺวทาลเย นิสฺตารมหโภชฺยํ โภกฺเษฺยฯ
| فَفَعَلَ التَّلامِيذُ مَا أَمَرَهُمْ بِهِ يَسُوعُ، وَجَهَّزُوا الْفِصْحَ هُنَاكَ. | ١٩ 19 |
ตทา ศิษฺยา ยีโศสฺตาทฺฤศนิเทศานุรูปกรฺมฺม วิธาย ตตฺร นิสฺตารมหโภชฺยมาสาทยามาสุ: ฯ
| وَعِنْدَ الْمَسَاءِ اتَّكَأَ مَعَ الاِثْنَيْ عَشَرَ. | ٢٠ 20 |
ตต: สนฺธฺยายำ สตฺยำ ทฺวาทศภิ: ศิไษฺย: สากํ ส นฺยวิศตฺฯ
| وَبَيْنَمَا كَانُوا يَأْكُلُونَ، قَالَ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ وَاحِداً مِنْكُمْ سَيُسَلِّمُنِي». | ٢١ 21 |
อปรํ ภุญฺชาน อุกฺตวานฺ ยุษฺมานฺ ตถฺยํ วทามิ, ยุษฺมากเมโก มำ ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยติฯ
| فَاسْتَوْلَى عَلَيْهِمِ الْحُزْنُ الشَّدِيدُ، وَأَخَذَ كُلٌّ مِنْهُمْ يَسْأَلُهُ: «هَلْ أَنَا يَا رَبُّ؟» | ٢٢ 22 |
ตทา เต'ตีว ทุ: ขิตา เอไกกโศ วกฺตุมาเรภิเร, เห ปฺรโภ, ส กิมหํ?
| فَأَجَابَ: «الَّذِي يَغْمِسُ يَدَهُ مَعِي فِي الصَّحْفَةِ هُوَ الَّذِي يُسَلِّمُنِي. | ٢٣ 23 |
ตต: ส ชคาท, มยา สากํ โย ชโน โภชนปาเตฺร กรํ สํกฺษิปติ, ส เอว มำ ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยติฯ
| إِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ لابُدَّ أَنْ يَمْضِيَ كَمَا قَدْ كُتِبَ عَنْهُ، وَلَكِنِ الْوَيْلُ لِذَلِكَ الرَّجُلِ الَّذِي يُسَلِّمُ ابْنَ الإِنْسَانِ. كَانَ خَيْراً لِذَلِكَ الرَّجُلِ لَوْ لَمْ يُوْلَدْ!» | ٢٤ 24 |
มนุชสุตมธิ ยาทฺฤศํ ลิขิตมาเสฺต, ตทนุรูปา ตทฺคติ รฺภวิษฺยติ; กินฺตุ เยน ปุํสา ส ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยเต, หา หา เจตฺ ส นาชนิษฺยต, ตทา ตสฺย เกฺษมมภวิษฺยตฺฯ
| فَسَأَلَهُ يَهُوذَا مُسَلِّمُهُ: «هَلْ أَنَا هُوَ يَا مُعَلِّمُ؟» أَجَابَهُ: «أَنْتَ قُلْتَ!» | ٢٥ 25 |
ตทา ยิหูทานามา โย ชนสฺตํ ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยติ, ส อุกฺตวานฺ, เห คุโร, ส กิมหํ? ตต: ส ปฺรตฺยุกฺตวานฺ, ตฺวยา สตฺยํ คทิตมฺฯ
| وَبَيْنَمَا كَانُوا يَأْكُلُونَ، أَخَذَ يَسُوعُ رَغِيفاً، وَبَارَكَ، وَكَسَّرَ وَأَعْطَى التَّلامِيذَ وَقَالَ: «خُذُوا، كُلُوا: هَذَا هُوَ جَسَدِي!» | ٢٦ 26 |
อนนฺตรํ เตษามศนกาเล ยีศุ: ปูปมาทาเยศฺวรียคุณานนูทฺย ภํกฺตฺวา ศิเษฺยภฺย: ปฺรทาย ชคาท, มทฺวปุ: สฺวรูปมิมํ คฺฤหีตฺวา ขาทตฯ
| ثُمَّ أَخَذَ الْكَأْسَ، وَشَكَرَ، وَأَعْطَاهُمْ قَائِلاً: «اشْرَبُوا مِنْهَا كُلُّكُمْ. | ٢٧ 27 |
ปศฺจาตฺ ส กํสํ คฺฤหฺลนฺ อีศฺวรียคุณานนูทฺย เตภฺย: ปฺรทาย กถิตวานฺ, สรฺไวฺว รฺยุษฺมาภิรเนน ปาตวฺยํ,
| فَإِنَّ هَذَا هُوَ دَمِي الَّذِي لِلْعَهْدِ الْجَدِيدِ وَالَّذِي يُسْفَكُ مِنْ أَجْلِ كَثِيرِينَ لِمَغْفِرَةِ الْخَطَايَا. | ٢٨ 28 |
ยสฺมาทเนเกษำ ปาปมรฺษณาย ปาติตํ ยนฺมนฺนูตฺนนิยมรูปโศณิตํ ตเทตตฺฯ
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنِّي لَا أَشْرَبُ بَعْدَ الْيَوْمِ مِنْ نِتَاجِ الْكَرْمَةِ هَذَا حَتَّى يَأْتِيَ الْيَوْمُ الَّذِي فِيهِ أَشْرَبُهُ مَعَكُمْ جَدِيداً فِي مَلَكُوتِ أَبِي». | ٢٩ 29 |
อปรมหํ นูตฺนโคสฺตนีรสํ น ปาสฺยามิ, ตาวตฺ โคสฺตนีผลรสํ ปุน: กทาปิ น ปาสฺยามิฯ
| ثُمَّ رَتَّلُوا، وَانْطَلَقُوا خَارِجاً إِلَى جَبَلِ الزَّيْتُونِ. | ٣٠ 30 |
ปศฺจาตฺ เต คีตเมกํ สํคีย ไชตุนาขฺยคิรึ คตวนฺต: ฯ
| عِنْدَئِذٍ قَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ سَتَشُكُّونَ فِيَّ كُلُّكُمْ. لأَنَّهُ قَدْ كُتِبَ: سَأَضْرِبُ الرَّاعِيَ، فَتَتَشَتَّتُ خِرَافُ الْقَطِيعِ. | ٣١ 31 |
ตทานีํ ยีศุสฺตานโวจตฺ, อสฺยำ รชนฺยามหํ ยุษฺมากํ สรฺเวฺวษำ วิฆฺนรูโป ภวิษฺยามิ, ยโต ลิขิตมาเสฺต, "เมษาณำ รกฺษโก ยสฺตํ ปฺรหริษฺยามฺยหํ ตต: ฯ เมษาณำ นิวโห นูนํ ปฺรวิกีรฺโณ ภวิษฺยติ"๚
| وَلَكِنْ بَعْدَ قِيَامَتِي أَسْبِقُكُمْ إِلَى الْجَلِيلِ». | ٣٢ 32 |
กินฺตุ ศฺมศานาตฺ สมุตฺถาย ยุษฺมากมเคฺร'หํ คาลีลํ คมิษฺยามิฯ
| فَرَدَّ عَلَيْهِ بُطْرُسُ قَائِلاً: «وَلَوْ شَكَّ فِيكَ الْجَمِيعُ، فَأَنَا لَنْ أَشُكَّ!» | ٣٣ 33 |
ปิตรสฺตํ โปฺรวาจ, ภวำศฺเจตฺ สรฺเวฺวษำ วิฆฺนรูโป ภวติ, ตถาปิ มม น ภวิษฺยติฯ
| أَجَابَهُ يَسُوعُ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: إِنَّكَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ، قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ الدِّيكُ، تَكُونُ قَدْ أَنْكَرْتَنِي ثَلاثَ مَرَّاتٍ!» | ٣٤ 34 |
ตโต ยีศุนา ส อุกฺต: , ตุภฺยมหํ ตถฺยํ กถยามิ, ยามินฺยามสฺยำ จรณายุธสฺย รวาตฺ ปูรฺวฺวํ ตฺวํ มำ ตฺริ รฺนางฺคีกริษฺยสิฯ
| فَقَالَ بُطْرُسُ: «وَلَوْ كَانَ عَلَيَّ أَنْ أَمُوتَ مَعَكَ، لَا أُنْكِرُك أَبَداً!» وَقَالَ التَّلامِيذُ كُلُّهُمْ مِثْلَ هَذَا الْقَوْلِ. | ٣٥ 35 |
ตต: ปิตร อุทิตวานฺ, ยทฺยปิ ตฺวยา สมํ มรฺตฺตวฺยํ, ตถาปิ กทาปิ ตฺวำ น นางฺคีกริษฺยามิ; ตไถว สรฺเวฺว ศิษฺยาศฺโจจุ: ฯ
| ثُمَّ ذَهَبَ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ إِلَى بُسْتَانٍ يُدْعَى جَثْسَيْمَانِي، وَقَالَ لَهُمْ: «اجْلِسُوا هُنَا حَتَّى أَذْهَبَ إِلَى هُنَاكَ وَأُصَلِّيَ». | ٣٦ 36 |
อนนฺตรํ ยีศุ: ศิไษฺย: สากํ เคตฺศิมานีนามกํ สฺถานํ ปฺรสฺถาย เตภฺย: กถิตวานฺ, อท: สฺถานํ คตฺวา ยาวทหํ ปฺรารฺถยิเษฺย ตาวทฺ ยูยมโตฺรปวิศตฯ
| وَقَدْ أَخَذَ مَعَهُ بُطْرُسَ وَابْنَيْ زَبَدِي وَبَدَأَ يَشْعُرُ بِالْحُزْنِ وَالْكَآبَةِ. | ٣٧ 37 |
ปศฺจาตฺ ส ปิตรํ สิวทิยสุเตา จ สงฺคิน: กฺฤตฺวา คตวานฺ, โศกากุโล'ตีว วฺยถิตศฺจ พภูวฯ
| فَقَالَ لَهُمْ: «نَفْسِي حَزِينَةٌ جِدّاً حَتَّى الْمَوْتِ! ابْقَوْا هُنَا وَاسْهَرُوا مَعِي!» | ٣٨ 38 |
ตานวาทีจฺจ มฺฤติยาตเนว มตฺปฺราณานำ ยาตนา ชายเต, ยูยมตฺร มยา สารฺทฺธํ ชาคฺฤตฯ
| وَابْتَعَدَ عَنْهُمْ قَلِيلاً وَارْتَمَى عَلَى وَجْهِهِ يُصَلِّي، قَائِلاً: «يَا أَبِي، إِنْ كَانَ مُمْكِناً، فَلْتَعْبُرْ عَنِّي هَذِهِ الْكَأْسُ: وَلَكِنْ، لَا كَمَا أُرِيدُ أَنَا، بَلْ كَمَا تُرِيدُ أَنْتَ!» | ٣٩ 39 |
ตต: ส กิญฺจิทฺทูรํ คตฺวาโธมุข: ปตนฺ ปฺรารฺถยาญฺจเกฺร, เห มตฺปิตรฺยทิ ภวิตุํ ศกฺโนติ, ตรฺหิ กํโส'ยํ มตฺโต ทูรํ ยาตุ; กินฺตุ มทิจฺฉาวตฺ น ภวตุ, ตฺวทิจฺฉาวทฺ ภวตุฯ
| وَرَجَعَ إِلَى التَّلامِيذِ فَوَجَدَهُمْ نَائِمِينَ، فَقَالَ لِبُطْرُسَ: «أَهَكَذَا لَمْ تَقْدِرُوا أَنْ تَسْهَرُوا مَعِي سَاعَةً وَاحِدَةً؟ | ٤٠ 40 |
ตต: ส ศิษฺยานุเปตฺย ตานฺ นิทฺรโต นิรีกฺษฺย ปิตราย กถยามาส, ยูยํ มยา สากํ ทณฺฑเมกมปิ ชาคริตุํ นาศนฺกุต?
| اسْهَرُوا وَصَلُّوا لِكَيْ لَا تَدْخُلُوا فِي تَجْرِبَةٍ. إِنَّ الرُّوحَ نَشِيطٌ؛ أَمَّا الْجَسَدُ فَضَعِيفٌ». | ٤١ 41 |
ปรีกฺษายำ น ปติตุํ ชาคฺฤต ปฺรารฺถยธฺวญฺจ; อาตฺมา สมุทฺยโตสฺติ, กินฺตุ วปุ รฺทุรฺพฺพลํฯ
| وَذَهَبَ ثَانِيَةً يُصَلِّي، فَقَالَ: «يَا أَبِي، إِنْ كَانَ لَا يُمْكِنُ أَنْ تَعْبُرَ عَنِّي هَذِهِ الْكَأْسُ إِلّا بِأَنْ أَشْرَبَهَا، فَلْتَكُنْ مَشِيئَتُك!» | ٤٢ 42 |
ส ทฺวิตียวารํ ปฺรารฺถยาญฺจเกฺร, เห มตฺตาต, น ปีเต ยทิ กํสมิทํ มตฺโต ทูรํ ยาตุํ น ศกฺโนติ, ตรฺหิ ตฺวทิจฺฉาวทฺ ภวตุฯ
| وَرَجَعَ إِلَى التَّلامِيذِ، فَوَجَدَهُمْ نَائِمِينَ أَيْضاً لأَنَّ النُّعَاسَ أَثْقَلَ أَعْيُنَهُمْ. | ٤٣ 43 |
ส ปุนเรตฺย ตานฺ นิทฺรโต ททรฺศ, ยตเสฺตษำ เนตฺราณิ นิทฺรยา ปูรฺณานฺยาสนฺฯ
| فَتَرَكَهُمْ، وَعَادَ يُصَلِّي مَرَّةً ثَالِثَةً، وَرَدَّدَ الْكَلامَ نَفْسَهُ. | ٤٤ 44 |
ปศฺจาตฺ ส ตานฺ วิหาย วฺรชิตฺวา ตฺฤตียวารํ ปูรฺวฺววตฺ กถยนฺ ปฺรารฺถิตวานฺฯ
| ثُمَّ رَجَعَ إِلَى تَلامِيذِهِ وَقَالَ: «نَامُوا الآنَ وَاسْتَرِيحُوا! حَانَتِ السَّاعَةُ، وَسَوْفَ يُسَلَّمُ ابْنُ الإِنْسَانِ إِلَى أَيْدِي الْخَاطِئِينَ. | ٤٥ 45 |
ตต: ศิษฺยานุปาคตฺย คทิตวานฺ, สามฺปฺรตํ ศยานา: กึ วิศฺรามฺยถ? ปศฺยต, สมย อุปาสฺถาตฺ, มนุชสุต: ปาปินำ กเรษุ สมรฺปฺยเตฯ
| قُومُوا لِنَذْهَبَ! هَا قَدِ اقْتَرَبَ الَّذِي يُسَلِّمُنِي». | ٤٦ 46 |
อุตฺติษฺฐต, วยํ ยาม: , โย มำ ปรกเรษุ มสรฺปยิษฺยติ, ปศฺยต, ส สมีปมายาติฯ
| وَفِيمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ، إِذَا يَهُوذَا، أَحَدُ الاِثْنَيْ عَشَرَ، قَدْ وَصَلَ وَمَعَهُ جَمْعٌ عَظِيمٌ يَحْمِلُونَ السُّيُوفَ وَالْعِصِيَّ، وَقَدْ أَرْسَلَهُمْ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَشُيُوخُ الشَّعْبِ. | ٤٧ 47 |
เอตตฺกถากถนกาเล ทฺวาทศศิษฺยาณาเมโก ยิหูทานามโก มุขฺยยาชกโลกปฺราจีไน: ปฺรหิตานฺ อสิธาริยษฺฏิธาริโณ มนุชานฺ คฺฤหีตฺวา ตตฺสมีปมุปตเสฺถาฯ
| وَكَانَ مُسَلِّمُهُ قَدْ أَعْطَاهُمْ عَلامَةً قَائِلاً: «الَّذِي أُقَبِّلُهُ هُوَ هُوَ؛ فَاقْبِضُوا عَلَيْهِ!» | ٤٨ 48 |
อเสา ปรกเรษฺวรฺปยิตา ปูรฺวฺวํ ตานฺ อิตฺถํ สงฺเกตยามาส, ยมหํ จุมฺพิเษฺย, โส'เสา มนุช: ,เสอว ยุษฺมาภิ รฺธารฺยฺยตำฯ
| فَتَقَدَّمَ فِي الْحَالِ إِلَى يَسُوعَ وَقَالَ: «سَلامٌ يَا سَيِّدِي!» وَقَبَّلَهُ. | ٤٩ 49 |
ตทา ส สปทิ ยีศุมุปาคตฺย เห คุโร, ปฺรณมามีตฺยุกฺตฺวา ตํ จุจุมฺเพฯ
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «يَا صَاحِبِي، لِمَاذَا أَنْتَ هُنَا؟» فَتَقَدَّمَ الْجَمْعُ وَأَلْقَوْا الْقَبْضَ عَلَى يَسُوعَ. | ٥٠ 50 |
ตทา ยีศุสฺตมุวาจ, เห มิตฺรํ กิมรฺถมาคโตสิ? ตทา ไตราคตฺย ยีศุรากฺรมฺย ทเฆฺรฯ
| وَإذَا وَاحِدٌ مِنَ الَّذِينَ كَانُوا مَعَ يَسُوعَ قَدْ مَدَّ يَدَهُ وَاسْتَلَّ سَيْفَهُ، وَضَرَبَ عَبْدَ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، فَقَطَعَ أُذُنَهُ. | ٥١ 51 |
ตโต ยีโศ: สงฺคินาเมก: กรํ ปฺรสารฺยฺย โกษาทสึ พหิษฺกฺฤตฺย มหายาชกสฺย ทาสเมกมาหตฺย ตสฺย กรฺณํ จิจฺเฉทฯ
| فَقَالَ يَسُوعُ لَهُ: «رُدَّ سَيْفَكَ إِلَى غِمْدِهِ! فَإِنَّ الَّذِينَ يَلْجَأُونَ إِلَى السَّيْفِ، بِالسَّيْفِ يَهْلِكُونَ! | ٥٢ 52 |
ตโต ยีศุสฺตํ ชคาท, ขฑฺคํ สฺวสฺถาเน นิเธหิ ยโต เย เย ชนา อสึ ธารยนฺติ, เตอวาสินา วินศฺยนฺติฯ
| أَمْ تَظُنُّ أَنِّي لَا أَقْدِرُ الآنَ أَنْ أَطْلُبَ إِلَى أَبِي فَيُرْسِلَ لِي أَكْثَرَ مِنِ اثْنَيْ عَشَرَ جَيْشاً مِنَ الْمَلائِكَةِ؟ | ٥٣ 53 |
อปรํ ปิตา ยถา มทนฺติกํ สฺวรฺคียทูตานำ ทฺวาทศวาหินีโต'ธิกํ ปฺรหิณุยาตฺ มยา ตมุทฺทิเศฺยทานีเมว ตถา ปฺรารฺถยิตุํ น ศกฺยเต, ตฺวยา กิมิตฺถํ ชฺญายเต?
| وَلَكِنْ كَيْفَ يَتِمُّ الْكِتَابُ حَيْثُ يَقُولُ إِنَّ مَا يَحْدُثُ الآنَ لابُدَّ أَنْ يَحْدُثَ؟» | ٥٤ 54 |
ตถา สตีตฺถํ ฆฏิษฺยเต ธรฺมฺมปุสฺตกสฺย ยทิทํ วากฺยํ ตตฺ กถํ สิเธฺยตฺ?
| ثُمَّ وَجَّهَ يَسُوعُ كَلامَهُ إِلَى الْجُمُوعِ قَائِلاً: «خَرَجْتُمْ بِالسُّيُوفِ وَالْعِصِيِّ لِتَقْبِضُوا عَلَيَّ كَمَا عَلَى لِصٍّ. كُنْتُ كُلَّ يَوْمٍ بَيْنَكُمْ أُعَلِّمُ فِي الْهَيْكَلِ، وَلَمْ تَقْبِضُوا عَلَيَّ! | ٥٥ 55 |
ตทานีํ ยีศุ รฺชนนิวหํ ชคาท, ยูยํ ขฑฺคยษฺฏีนฺ อาทาย มำ กึ เจารํ ธรฺตฺตุมายาตา: ? อหํ ปฺรตฺยหํ ยุษฺมาภิ: สากมุปวิศฺย สมุปาทิศํ, ตทา มำ นาธรต;
| وَلَكِنْ، قَدْ حَدَثَ هَذَا كُلُّهُ لِتَتِمَّ كِتَابَاتُ الأَنْبِيَاءِ!» عِنْدَئِذٍ تَرَكَهُ التَّلامِيذُ كُلُّهُمْ وَهَرَبُوا! | ٥٦ 56 |
กินฺตุ ภวิษฺยทฺวาทินำ วากฺยานำ สํสิทฺธเย สรฺวฺวเมตทภูตฺฯ ตทา สรฺเวฺว ศิษฺยาสฺตํ วิหาย ปลายนฺตฯ
| وَأَمَّا الَّذِينَ قَبَضُوا عَلَى يَسُوعَ، فَسَاقُوهُ إِلَى قَيَافَا رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، وَقَدِ اجْتَمَعَ عِنْدَهُ الْكَتَبَةُ وَالشُّيُوخُ. | ٥٧ 57 |
อนนฺตรํ เต มนุชา ยีศุํ ธฺฤตฺวา ยตฺราธฺยาปกปฺราญฺจ: ปริษทํ กุรฺวฺวนฺต อุปาวิศนฺ ตตฺร กิยผานามกมหายาชกสฺยานฺติกํ นินฺยุ: ฯ
| وَتَبِعَهُ بُطْرُسُ مِنْ بَعِيدٍ إِلَى دَارِ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، ثُمَّ تَقَدَّمَ إِلَى الدَّاخِلِ، وَجَلَسَ بَيْنَ الْحُرَّاسِ لِيَرَى النِّهَايَةَ. | ٥٨ 58 |
กินฺตุ เศเษ กึ ภวิษฺยตีติ เวตฺตุํ ปิตโร ทูเร ตตฺปศฺจาทฺ วฺรชิตฺวา มหายาชกสฺยาฏฺฏาลิกำ ปฺรวิศฺย ทาไส: สหิต อุปาวิศตฺฯ
| وَانْعَقَدَ الْمَجْلِسُ مِنْ رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ وَالشُّيُوخِ كُلِّهِمْ، وَبَحَثُوا عَنْ شَهَادَةِ زُورٍ عَلَى يَسُوعَ، لِيَحْكُمُوا عَلَيْهِ بِالْمَوْتِ، | ٥٩ 59 |
ตทานีํ ปฺรธานยาชกปฺราจีนมนฺตฺริณ: สรฺเวฺว ยีศุํ หนฺตุํ มฺฤษาสากฺษฺยมฺ อลิปฺสนฺต,
| وَلَكِنَّهُمْ لَمْ يَجِدُوا، مَعَ أَنَّهُ حَضَرَ شُهُودُ زُورٍ كَثِيرُونَ. أَخِيراً تَقَدَّمَ اثْنَانِ | ٦٠ 60 |
กินฺตุ น เลภิเรฯ อเนเกษุ มฺฤษาสากฺษิษฺวาคเตษฺวปิ ตนฺน ปฺราปุ: ฯ
| وَقَالا: «هَذَا قَالَ: إِنِّي أَقْدِرُ أَنْ أَهْدِمَ هَيْكَلَ اللهِ وَأَبْنِيَهُ فِي ثَلاثَةِ أَيَّامٍ». | ٦١ 61 |
เศเษ เทฺวา มฺฤษาสากฺษิณาวาคตฺย ชคทตุ: , ปุมานยมกถยตฺ, อหมีศฺวรมนฺทิรํ ภํกฺตฺวา ทินตฺรยมเธฺย ตนฺนิรฺมฺมาตุํ ศกฺโนมิฯ
| فَوَقَفَ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ وَسَأَلَهُ: «أَمَا تُجِيبُ بِشَيْءٍ عَلَى مَا يَشْهَدُ بِهِ هَذَانِ عَلَيْكَ؟» | ٦٢ 62 |
ตทา มหายาชก อุตฺถาย ยีศุมฺ อวาทีตฺฯ ตฺวํ กิมปิ น ปฺรติวทสิ? ตฺวามธิ กิเมเต สากฺษฺยํ วทนฺติ?
| وَلَكِنَّ يَسُوعَ ظَلَّ صَامِتاً. فَعَادَ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ يَسْأَلُهُ: قَالَ: «أَسْتَحْلِفُكَ بِاللهِ الْحَيِّ أَنْ تَقُولَ لَنَا: هَلْ أَنْتَ الْمَسِيحُ ابْنُ اللهِ؟» | ٦٣ 63 |
กินฺตุ ยีศุ เรฺมานีภูย ตเสฺยาฯ ตโต มหายาชก อุกฺตวานฺ, ตฺวามฺ อมเรศฺวรนามฺนา ศปยามิ, ตฺวมีศฺวรสฺย ปุโตฺร'ภิษิกฺโต ภวสิ นเวติ วทฯ
| فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «أَنْتَ قُلْتَ! وَأَقُولُ لَكُمْ أَيْضاً إِنَّكُمْ مُنْذُ الآنَ سَوْفَ تَرَوْنَ ابْنَ الإِنْسَانِ جَالِساً عَنْ يَمِينِ الْقُدْرَةِ ثُمَّ آتِياً عَلَى سُحُبِ السَّمَاءِ!» | ٦٤ 64 |
ยีศุ: ปฺรตฺยวทตฺ, ตฺวํ สตฺยมุกฺตวานฺ; อหํ ยุษฺมานฺ ตถฺยํ วทามิ, อิต: ปรํ มนุชสุตํ สรฺวฺวศกฺติมโต ทกฺษิณปารฺเศฺว สฺถาตุํ คคณสฺถํ ชลธรานารุหฺยายานฺตํ วีกฺษเธฺวฯ
| فَشَقَّ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ ثِيَابَهُ وَصَرَخَ: «قَدْ جَدَّفَ! لَا حَاجَةَ بِنَا بَعْدُ إِلَى شُهُودٍ. وَهَا أَنْتُمْ قَدْ سَمِعْتُمْ تَجْدِيفَهُ. | ٦٥ 65 |
ตทา มหายาชโก นิชวสนํ ฉิตฺตฺวา ชคาท, เอษ อีศฺวรํ นินฺทิตวานฺ, อสฺมากมปรสากฺเษฺยณ กึ ปฺรโยชนํ? ปศฺยต, ยูยเมวาสฺยาสฺยาทฺ อีศฺวรนินฺทำ ศฺรุตวนฺต: ,
| فَمَا رَأْيُكُمْ؟» أَجَابُوا: «يَسْتَحِقُّ عُقُوبَةَ الْمَوْتِ!» | ٦٦ 66 |
ยุษฺมาภิ: กึ วิวิจฺยเต? เต ปฺรตฺยูจุ: , วธาโรฺห'ยํฯ
| فَبَصَقُوا فِي وَجْهِهِ، وَضَرَبُوهُ، وَلَطَمَهُ بَعْضُهُمْ | ٦٧ 67 |
ตโต โลไกสฺตทาเสฺย นิษฺฐีวิตํ เกจิตฺ ปฺรตลมาหตฺย เกจิจฺจ จเปฏมาหตฺย พภาษิเร,
| قَائِلِينَ: «تَنَبَّأْ لَنَا، أَيُّهَا الْمَسِيحُ، مَنْ ضَرَبَك!» | ٦٨ 68 |
เห ขฺรีษฺฏ ตฺวำ กศฺจเปฏมาหตวานฺ? อิติ คณยิตฺวา วทาสฺมานฺฯ
| فِي تِلْكَ الأَثْنَاءِ كَانَ بُطْرُسُ جَالِساً فِي الدَّارِ الْخَارِجِيَّةِ، فَتَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ خَادِمَةٌ وَقَالَتْ: «وَأَنْتَ كُنْتَ مَعَ يَسُوعَ الْجَلِيلِيِّ». | ٦٩ 69 |
ปิตโร พหิรงฺคน อุปวิศติ, ตทานีเมกา ทาสี ตมุปาคตฺย พภาเษ, ตฺวํ คาลีลียยีโศ: สหจเรอก: ฯ
| فَأَنْكَرَ بُطْرُسُ أَمَامَ الْجَمِيعِ وَقَالَ: «لا أَدْرِي مَا تَقُولِينَ!» | ٧٠ 70 |
กินฺตุ ส สรฺเวฺวษำ สมกฺษมฺ อนงฺคีกฺฤตฺยาวาทีตฺ, ตฺวยา ยทุจฺยเต, ตทรฺถมหํ น เวทฺมิฯ
| ثُمَّ خَرَجَ إِلَى مَدْخَلِ الدَّارِ، فَعَرَفَتْهُ خَادِمَةٌ أُخْرَى، فَقَالَتْ لِلْحَاضِرِينَ هُنَاكَ: «وَهَذَا كَانَ مَعَ يَسُوعَ النَّاصِرِيِّ!» | ٧١ 71 |
ตทา ตสฺมินฺ พหิรฺทฺวารํ คเต 'นฺยา ทาสี ตํ นิรีกฺษฺย ตตฺรตฺยชนานวทตฺ, อยมปิ นาสรตียยีศุนา สารฺทฺธมฺ อาสีตฺฯ
| فَأَنْكَرَ بُطْرُسُ مَرَّةً ثَانِيَةً وَأَقْسَمَ: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ ذلِكَ الرَّجُلَ!» | ٧٢ 72 |
ตต: ส ศปเถน ปุนรนงฺคีกฺฤตฺย กถิตวานฺ, ตํ นรํ น ปริจิโนมิฯ
| وَبَعْدَ قَلِيلٍ تَقَدَّمَ الْوَاقِفُونَ هُنَاكَ إِلَى بُطْرُسَ وَقَالُوا لَهُ: «بِالْحَقِّ إِنَّكَ وَاحِدٌ مِنْهُمْ، فَإِنَّ لَهْجَتَكَ تَدُلُّ عَلَيْكَ!» | ٧٣ 73 |
กฺษณาตฺ ปรํ ติษฺฐนฺโต ชนา เอตฺย ปิตรมฺ อวทนฺ, ตฺวมวศฺยํ เตษาเมก อิติ ตฺวทุจฺจารณเมว โทฺยตยติฯ
| فَابْتَدَأَ بُطْرُسُ يَلْعَنُ وَيَحْلِفُ، قَائِلاً: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ ذَلِكَ الرَّجُلَ!» وَفِي الْحَالِ صَاحَ الدِّيكُ، | ٧٤ 74 |
กินฺตุ โส'ภิศปฺย กถิตวานฺ, ตํ ชนํ นาหํ ปริจิโนมิ, ตทา สปทิ กุกฺกุโฏ รุราวฯ
| فَتَذَكَّرَ بُطْرُسُ كَلِمَةَ يَسُوعَ إِذْ قَالَ لَهُ: «قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ الدِّيكُ تَكُونُ قَدْ أَنْكَرْتَنِي ثَلاثَ مَرَّاتٍ». فَخَرَجَ إِلَى الْخَارِجِ، وَبَكَى بُكَاءً مُرّاً. | ٧٥ 75 |
กุกฺกุฏรวาตฺ ปฺรากฺ ตฺวํ มำ ตฺริรปาโหฺนษฺยเส, ไยษา วาคฺ ยีศุนาวาทิ ตำ ปิตร: สํสฺมฺฤตฺย พหิริตฺวา เขทาทฺ ภฺฤศํ จกฺรนฺทฯ
